Bereśnik i Bryjarka

Kot kontra turyści:)

Dodaj napis

Bereśnik  - widok na Szczawnicę

Bacówka pod Bereśnikiem

Krzyż na Bryjarce

Na Bryjarce

Bryjarka - widok na Jarmutę

Spacer na Bereśnik (843 m n.p.m.). Kamienista dróżka pnie się zakosami w górę. Po drodze pełno nierówności i wybojów. Mimo to mieszkańcy jakoś dojeżdżają do swoich gospodarstw. Niektórzy mają do dyspozycji samochody terenowe, inni zaś własnoręcznie skonstruowane ciągniki. Dzisiaj było względnie sucho, ale nie chciałbym tędy iść po obfitych opadach deszczu lub śniegu. Swoją drogą ciekawe, jak oni radzą sobie zimą? Podobno dzieci podczas dużych śniegów w ogóle nie wracają ze szkoły do domów, tylko zamieszkują  u krewnych bądź znajomych w dolinie Grajcarka.

Ze szczytu Bereśnika droga prowadzi lekko w dół. Na wysokości 730 metrów n.p.m. znajduje się „Bacówka pod Bereśnikiem”, czyli schronisko  PTTK.  Z tego miejsca rozpościera się piękna panorama na Szczawnicę. Podobno serwują tu dobre placki ziemniaczane, ale ja jestem świeżo po obiedzie, więc maszeruję dalej.

Schodzę w dół przez Języki, by po kilkunastu minutach ponownie zacząć wspinaczkę do góry. Tym razem na Bryjarkę, jeden z mniejszych szczytów Beskidu Sądeckiego (679 m n.p.m.). Po drodze mijam sporo starszych osób, które idą z kijkami do nordic walkingu, bądź odpoczywają na stojących przy ścieżce ławkach. Na wierzchołku Bryjarki od 110 lat znajduje się metalowy krzyż (poprzedni drewniany zniszczyła burza w 1902 roku). Doskonale widać stąd Palenicę, Jarmutę oraz nieco bardziej oddalony szczyt Wysokiej. Cykam kilka fotek i schodzę na dół, by po wkrótce znaleźć się w centrum uzdrowiska, czyli na placu Dietla. Jeszcze trochę schodów i mijam sanatorium Hutnik, a następnie dość stromym podejściem dochodzę do „swojego” Nauczyciela.  To już koniec dwugodzinnego spaceru.

Automeridian i termy w Popradzie

Spośród wielu przedstawianych kuracjuszom metod leczniczych czy rehabilitacyjnych nie mogło zabraknąć akupunktury. Tajniki tej ostatniej przybliżył nam Jerzy Ćwik, przedstawiciel firmy Kolmio Kiełkowscy, która produkuje urządzenie Automeridian (zamiast igieł jest tu elektroda z impulsem stymulującym). Pan Jerzy twierdzi, że od siedemnastu lat nie miał żadnej reklamacji,  a sprzedawany przez niego aparat jest bardzo skuteczny na szereg dolegliwości. Jednocześnie  nie zostawia suchej nitki na konkurencji, zwłaszcza tej oferującej maty do masażu.

- Oni nie pomogą wam się wyleczyć. Im zależy tylko na waszej kasie.

Tu zgadzam się z nim w stu procentach. O Automeridianie mogę natomiast powiedzieć tylko tyle, że jest stosunkowo tani (170 zł). Jeżeli rzeczywiście jego stosowanie łagodzi różne dolegliwości, to pewnie nie zaszkodzi mieć taki aparacik w domu.

Zewnętrzny basen termalny

Wyjazd do Popradu. Tym razem PCT postanowiło zaoszczędzić na przewodniku, powierzając jego rolę kierowcy. Przyznam, że radził sobie nieźle, trzymając jedną ręką  kierownicę, a w drugiej dzierżąc mikrofon. Mam jednak wątpliwości, czy prowadzenie w ten sposób autokaru po górskich drogach jest bezpieczne, nie wspominając już o tym, że niezgodne z przepisami.



Aquapark Poprad



Po drodze postój na dawnym przejściu granicznym      w Łysej nad Dunajcem. Cel – uzupełnienie zapasów spożywczych w postaci płynnej. Z dawnych czasów zostało tu mnóstwo sklepów z szyldami w języku polskim, choć obecnie polskich klientów jest znacznie mniej. Płacić można zarówno złotówkami jak i euro.



Laserowe show



Aquapark w Popradzie to kompleks trzynastu (w tym siedmiu na świeżym powietrzu) basenów termalnych, sześciu zjeżdżalni, różnego rodzaju jacuzzi, saun i innych atrakcji. Pluskaliśmy się więc na przemian w basenach z temperaturą wody 38 lub 34 stopnie, po czym wygrzewaliśmy się w saunie parowej, by następnie masować się biczami wodnymi. Te ostatnie bardzo mi się spodobały, szczególnie dlatego, że wyrzucały wodę pod dużym ciśnieniem, co pozwalało unosić się na powierzchni niczym na poduszce.

Blisko czterogodzinny pobyt w termach (wstęp 12 euro) zakończył efektowny, choć zaledwie pięciominutowy pokaz laserowy.

Szczawnickie obrazki z Sową w tle

Bażant nad Dunajcem:)

Takich budynków do renowacji jest tu sporo

Wróciła ładna pogoda. Spacery po Szczawnicy znowu są przyjemnością. Niestety, spoza przepięknego jesiennego krajobrazu wyłaniają się podupadające, czasami nawet walące się budynki. Uzdrowisko mocno podupadło w latach powojennych, a już szczególnie zaszkodziły mu betonowe klocki typu sanatorium „Hutnik”. Na szczęście spółka Thermoleo (spadkobiercy przedwojennego właściciela hrabiego Adama Stadnickiego) sukcesywnie odnawia i modernizuje poszczególne obiekty uzdrowiska. Rodzina Mańkowskich (prawnuki hrabiego) odrestaurowała już między innymi Dworek Gościnny i Hotel Modrzewie (zdjęcia tych obiektów zamieściłem we wcześniejszych wpisach). Z biegiem lat Szczawnica  zapewne znowu stanie się perełką na mapie polskich uzdrowisk.

Zegar słoneczny przy ul. Zdrojowej

Wiewiórka przy ul. Głównej

W Szczawnicy chyba bardzo kochają zwierzęta. Pełno tu bowiem kiczowatych, ale miłych dla oka rzeźb kwiatowych, jak: wiewiórka, bażant, słonie i bodajże świstak. Znajduje się tutaj także zegar kwiatowy.

Słonie przy ul. Głównej

Sprzedawczyni oscypków przy ulicy Głównej, u której systematycznie nabywamy te lokalne produkty, na wieść o tym, że jesteśmy z Gdańska, wyraźnie się ożywiła i powiedziała, że ma tam kuzyna.

- Nazywa się Sowa – powiedziała.

- To ten cukiernik? – zainteresowała się moja żona.

Kuzynka redaktora Sowy

- Nie, on jest dziennikarzem – sprostowała góralka.

Wtedy skojarzyłem, że chodzi o Dominika Sowę z Radia Gdańsk. Ot, po raz kolejny okazuje się, że świat jest jednak bardzo mały.

Zdrowotne przynudzanie

Od soboty boli mnie gardło. Prawdopodobnie jest to spowodowane piątkową wyprawą do Wielkiego Lipnika. Najpierw, jadąc pod górę, spociłem się, a podczas zjazdu w dół zostałem owiany chłodnym górskim powietrzem. Kupiłem w aptece jakieś pastylki do ssania, choć stojący obok gość radził mi „walnąć setę z pieprzem”.

Pogoda zmienna: trochę słońca, nieco deszczu i sporo chmur. Nie wybrałem się na dłuższą wycieczkę, więc z braku lepszego zajęcia zacząłem przyglądać się mojej karcie ordynacyjnej, czyli dokumentowi, z którym każdy kuracjusz musi zgłaszać się na poszczególne zabiegi. Zaciekawiły mnie między innymi takie  wskazówki:

Samowolne przedłużanie czasu trwania zabiegu ponad normę określoną przez lekarza jest niedopuszczalne i szkodliwe dla zdrowia.

W czasie kąpieli proszę nie zanurzać ciała poniżej przepisowego poziomu.

Hm, nie wiem jak można sobie samowolnie przedłużyć zabieg, skoro czasu jego trwania skrupulatnie pilnuje personel. Poza tym nie bardzo rozumiem, dlaczego może być szkodliwe dla zdrowia np. dłuższe niż 15 minut leżenie w solance czy też poddawanie się masażowi, nie wspominając o gimnastyce. A już zupełnie nie mam pojęcia, jaki jest przepisowy poziom zanurzania ciała. 

Prezentacja elementu Abolito

Jak już wspominałem, niemal codziennie w sanatoryjnej świetlicy odbywają się jakieś pokazy. Dzisiaj prezentowała się firma Integral, a konkretnie dwie jej przedstawicielki (Ewa i Kamila), które zaznaczyły na wstępie, że są zatrudnione na stanowisku „specjalista magnetoterapii”.  Nie zmienia to oczywiście faktu, że wykonują taką sama pracę jak wszyscy inni przedstawiciele handlowi. Ale do rzeczy – panie podzieliły się rolami. Jedna prezentowała urządzenie Abolito (producent Renaissance), a druga mówiła o chorobach, które przy jego pomocy można leczyć. Nie będę ich wymieniał, bo chodzi o te same, co w przypadku Vioforu czy polaryzatora biostymulacyjnego BIOV2, o których niedawno pisałem. Nie kwestionuję przydatności magnetoterapii w terapii różnych schorzeń. Możliwe, że pomaga doraźnie, ale na pewno nie wyleczy do końca. Tak czy inaczej, te urządzenia nadal są zbyt drogie. Najtańszy zestaw jaki dzisiaj oferowano kosztował prawie dwa i pół tysiąca złotych.

Po zakończeniu prelekcji i pokazu uczestnicy otrzymali bransoletki z magnetytu, plastry Kinoki na stopy, a małżeństwa dodatkowo opaskę stawowo-mięśniową.

Pisanie o kolejnych prezentacjach artykułów prozdrowotnych mnie samego już nudzi, a co dopiero mówić o potencjalnych czytelnikach.  Dlatego tylko pokrótce wspomnę o drugim dzisiejszym pokazie. Tym razem „czarowała” nas pani Danuta, przedstawicielka firmy Medivers, która usiłowała przekonać nas do poduszki i maty masującej produkowanej przez niemiecką Casadę. Opisywanie działania głowic masujących i dobroczynnego wpływu na nasz organizm promieniowania kamieni nefrytowych zajęło jej prawie półtorej godziny. W ramach obiecanego w zaproszeniu „gwarantowanego prezentu” wręczyła każdemu uczestnikowi spotkania mikroskopijną paczuszkę żelków Haribo. Jeśli chodzi o ceny, to w ramach wyjątkowej promocji oferowała poduszkę za 1490 i matę za 2890 złotych. Nie przekonała mnie…

Słowacki weekend

Msza nad Dunajcem

 Przez ostatni weekend w sanatorium nie było łączności z Internetem. Dlatego też dzisiaj zamieszczam zaległe zapiski.





Z górki jakoś szło:)

 Ponownie pojechałem rowerem do Leśnicy. Tym razem była to jednak super lajtowa przejażdżka, gdyż  towarzyszyła mi żona, a ona – niestety – nie ma zwyczaju  mocno naciskać na pedały.  Rozszerzył się też trochę asortyment  artykułów, jakie nabyliśmy w słowackim sklepie. Do mojego Zlatego Bażanta dołączył bowiem oscypek,  nazywany tutaj „ostiepok”.

Po południu, korzystając z ostatniego prawdopodobnie upalnego dnia w tym roku, wybrałem się  na pieszy spacer do Krościenka, około sześciu kilometrów w jedną stronę.  Od wysepki (Skała Kotuńka) z sylwetką górala witającego gości trasa wiedzie wygodnym chodnikiem, tylko gdzieniegdzie znaczonym śladami zostawionymi przez owce, wzdłuż doliny Dunajca. W Krościenku, po przejściu przez masywny most, zwiedziłem najpierw rynek i kościół pw. Wszystkich Świętych z XIV wieku. Następnie doszedłem do nowego kościoła. Kończyła się tu właśnie ceremonia ślubna jakiejś pary. Na zewnątrz na nowożeńców, orkiestrę i świadków czekały dorożki. Poczekałem więc i ja, żeby zobaczyć, jak na góralskich weselach wyglądają tzw. bramy.



Para młoda przed "bramą"



Wesele w Krościenku



Na krótkiej trasie z kościoła do remizy strażackiej (młodzi pojechali najpierw, zgodnie z tutejszą tradycją na rynek) było ich przynajmniej cztery. Najbardziej podobała mi się ta złożona z dwóch samochodów firmy ochroniarskiej, które połączono plecionym z iglastych gałązek łańcuchem. Przed nim stało dwóch górali w serdakach i kapeluszach z kostkami. Jeden z nich grał na akordeonie, a drugi śpiewał.  Za „muzyczne” życzenia dostali 4 butelki wódki. Z kolei dzieci, które oprócz życzeń, popisywały się akrobatycznymi figurami, otrzymały solidny karton z różnymi ciastami. Były jeszcze rowery, jakiś gość na motocyklu krosowym, a także pojedynczy pijaczek z wiechciem kwiatów.



Jaskinia Bielańska



Nad Szczyrbskim Jeziorem

Wieczorem dałem się namówić na spotkanie reklamowe firmy „Złote Runo”. Pościel wełnianą sam sprzedawałem przed dwudziestu laty, więc byłem ciekaw, jak to teraz wygląda. Otóż przede wszystkim spotkanie było znacznie krótsze, a sama pościel dużo tańsza niż kiedyś. Zestaw pościeli można było nabyć za 990 zł, a do tego dochodził w prezencie koc. Jeżeli zaś ktoś zdecydowałby się na zakup kompletu z wełny wielbłądziej za 1990 zł, to otrzymałby dodatkowo zestaw z wełny owczej. Ot, same stare chwyty marketingowe. Co do upominków, to kiedyś uczestnicy pokazu otrzymywali po paczce kawy, dzisiaj natomiast przedstawiciel w/w firmy rozdawał zwykłe długopisy. Zainteresowanie kuracjuszy było zresztą marne, gdyż na pokaz przyszło tylko 14 osób.

W niedziele wycieczka na Słowację. W programie Jaskinia Bielańska, Jezioro Szczyrbskie oraz Kiezmark. Pogoda wyraźnie jesienna, ale nie pada zbyt mocno, gdy wyjeżdżamy ze Szczawnicy. Niestety, chmury zasłaniają większość pienińskich i tatrzańskich szczytów. Przewodnik Bogdan Siedlarczyk stara się zrekompensować nam kiepskie widoki mnóstwem informacji o mijanych terenach. Widać, że jest dobrze przygotowany, tak z geografii, jak i z historii regionu.

 Wstęp do Jaskini Bielańskiej kosztuje 7 euro, natomiast o 3 euro więcej trzeba zapłacić za pozwolenie na robienie zdjęć. Osobiście wydaje mi się, że to gruba przesada. Pewnie nie tylko mnie, bo z około stuosobowej grupy takie pozwolenie wykupiło tylko trzy czy cztery osoby. Zanim jednak dojdzie się z parkingu do kasy trzeba przez 20 minut wspinać się stromą ścieżką. Wejście do jaskini znajduje się 890 m n.p.m. (szczyt Kobyli Wierch, w którego zboczu znajduje się jaskinia ma 1109 m n.p.m.). Zwiedzanie jaskini odbywa się ze słowackim przewodnikiem. Dla turystów z Polski informacje są puszczane z taśmy. Trasa zwiedzania poszczególnych korytarzy i komór (obliczona na ok. 70 minut) ciągnie się ostrymi zakosami w górę. Czasami idzie się betonowym chodnikiem, ale znacznie częściej trzeba wspinać się po schodach. Na szczęście w drodze powrotnej schodzi się już tylko w dół. Nie liczyłem, ale przewodnik wspomniał, że pokonuje się 860 stopni. Temperatura wewnątrz wynosi ok. 5 stopni C, a ze ścian jaskini sączy się woda, co w takich miejscach nie jest niczym dziwnym. Jaskinia ta jest  jedną z nielicznych udostępnionych turystom, a zarazem najpiękniejszych w Słowacji.

Szczyrbskie Jezioro to coś w rodzaju naszego Morskiego Oka, tylko mniejsze. Niestety, nie mogliśmy w pełni obejrzeć jego uroków, gdyż chmury zeszły bardzo nisko, a siąpiący z początku kapuśniaczek szybko zmienił się w regularny deszcz. Mimo to obeszliśmy wkoło to leżące na wysokości 1350 metrów n.p.m. jezioro w Tatrach Wysokich. W sąsiedztwie zauważyłem sztucznie zbudowaną skocznię narciarską oraz doskonale wkomponowany architektonicznie w krajobraz hotel Patria.



Jezioro Szczyrbskie



W Kiezmarku



Również w Kiezmarku towarzyszył nam deszcz. Na domiar złego wejście na dziedziniec tutejszego zamku było zamknięte, więc mogliśmy tylko pospacerować wokół niego. W otaczającym zamek parku stoi na kamiennym postumencie czołg T 34 z wymalowaną białą farbą nazwą „Janosik”. Rynek Kiezmarku, a praktycznie deptak, był niemal całkowicie pusty. Może to wina pogody, a może po prostu Słowacy wolą siedzieć w niedzielne popołudnia w domach. Jeśli chodzi o turystów, to raczej trudno ich spotkać, gdyż jest już praktycznie po sezonie.

Starówka w Kiezmarku

Nie wiem ile jest w Kiezmarku kościołów, ale tylko w okolicy rynku naliczyłem ich aż pięć, w tym dwa protestanckie, dwa katolickie oraz jeden należący do Adwentystów Dnia Siódmego. Ten ostatni sąsiaduje zresztą bezpośrednio z kościołem Paulinów (ładny ołtarz).

Wieczorem planowane było ognisko. Deszcz pokrzyżował te plany, ale nie do końca. Występ góralskich muzykantów odbył się bowiem w świetlicy, która znajduje się akurat na naszym piętrze (drugie). Tak więc mogliśmy posłuchać miejscowych (i nie tylko) melodii bez wychodzenia z pokoju.

Rowerem po Słowacji

W jednej z pierwszych notatek o sanatorium „Nauczyciel” wyraziłem obawę, że niektórymi posiłkami nie można się najeść. Myliłem się jednak. Jak się bowiem później okazało, bez problemu można otrzymać nie tylko dolewkę zupy, ale także dowolną ilość chleba. Poza tym posiłki są urozmaicone i smaczne. Wobec tego tylko wyjątkowy maruda może narzekać na wyżywienie.



Barokowy kościół św. Michała Archanioła wLesnicy



W sanatorium funkcjonuje biblioteka z dość pokaźnym księgozbiorem. Nie ma tu co prawda nowości wydawniczych, ale przecież pozycje wydane np. przed dziesięcioma laty, często nadal są na topie. Książka to nie gazeta i nie dezaktualizuje się z dnia na dzień. Właśnie wypożyczyłem kilka tomów prozy Janusza Głowackiego, w tym zbiór opowiadań „Tego się nie tańczy”, który teraz czytam.



Wielki Lipnik - widok z przełęczy



Kolejny raz wybrałem się na rowerową przejażdżkę do Słowacji. Tym razem pojechałem w kierunku Wielkiego Lipnika. Droga do Leśnicy, którą parę dni temu pokonywałem pieszo, była płaska jak stół, no może z wyjątkiem łagodnego podjazdu tuż pod samą wsią. Prawdziwie stromy podjazd zaczął się zaraz po minięciu wschodnich opłotków Lesnicy. Stosowny znak informował, że czeka mnie trasa o nachyleniu 12%. Jednakże odcinek, który obejmowałem wzrokiem, wydawał mi się być krótki. Nie wiedziałem tylko, że za zakrętem czekają mnie jeszcze kolejne dwa  strome podjazdy. W pewnym momencie poczułem, że nie dam rady jechać dalej bez wyregulowania oddechu. Zatrzymałem się więc na kilka minut, wykorzystując ten czas na zrobienie kilku fotek. Krajobraz, który rozciągał się przede mną był naprawdę godny uwagi: w dole zabudowania Leśnicy, dalej Bystrzyk, a jeszcze dalej Trzy Korony, a od północy Wysoki Wierch.



Kolektory słoneczne w Lipniku Wielkim



Wreszcie dotarłem na Przełęcz pod Tokornią (Lesnicke Sedlo), czyli 720 metrów nad poziom morza. Dla orientacji: Szczawnica jest usytuowana na wysokości  431 metrów n.p.m. Przewyższenie wynosi zatem prawie 290 metrów. Z przełęczy rozciąga się widok na Wielki Lipnik i okoliczne szczyty. Uwagę zwraca duża ilość paneli  do wytwarzania energii ze słońca na jednym zboczu, a kierdel owiec na drugim. Nowoczesność i tradycja w symbiozie.



W dole leśnica



Droga powrotna to nieustanny zjazd  z ostrymi zakrętami, na których trzeba było używać hamulców. W Leśnicy zatrzymałem się przed miejscowym sklepem sieci Coop Jednota.  Tutaj piwo jest znacznie tańsze niż w pobliskiej Chacie Pienińskiej, do której  zaprowadziła nas trzy dni temu przewodniczka. Przykładowo Zlaty Bażant kosztuje – 0,60 Smadny Mnich – 0,42, a Kelt tylko 0,39 euro. Takiej okazji nie mogłem oczywiście przegapić…



W Leśnicy



Homole



Po drodze do pijalni wód



Kontrolne badanie lekarskie. Gabinet  zastępcy dyrektora do spraw lecznictwa. Sympatyczny staruszek (wspomniany już Tadeusz Tajstra) pyta: „Co słychać?” Odpowiadam więc standardowo i równie zdawkowo: „W porządku”, na co lekarz, wyraźnie zadowolony, oznajmia:

- To dobrze, że w porządku. Ma pan trochę więcej zabiegów niż wynosi minimum, ale nie będziemy nic ujmować, bo kto daje i odbiera…

- …ten się w piekle poniewiera – kończę popularne powiedzonko.

Lekarz podpisuje się na mojej karcie informacyjnej i na tym badanie się kończy. Obowiązek spełniony…



W wąwozie Homole



Co innego gimnastyka. Tutaj prowadząca zajęcia mgr fizjoterapii Anna Salamon nie markuje pracy. Pokazuje poszczególne ćwiczenia i sama je sumiennie wykonuje wraz z kuracjuszami. Nie zapomina przy tym o miłym uśmiechu.



Nasza przewodniczka



Przy Kamiennym Księgach



Nadal utrzymuje się ładna pogoda, a okoliczne góry i lasy nabierają uroku w promieniach jesiennego słońca. Dzisiaj mieliśmy okazję podziwiać między innymi słynny wąwóz Homole. Wycieczka do Jaworek, na których terenie znajduje się ta największa przyrodnicza atrakcja Pienin, zgromadziła tylu uczestników, że nie wystarczył autokar do ich zabrania. Dodatkowo pojechał więc jeszcze bus. W związku z tym była też druga przewodniczka, notabene bardzo sympatyczna. Niestety, nie znam jej nazwiska, gdyż jechałem w autokarze z panią Szelą, która jak zawsze robiła  reklamę sąsiadującemu z PCT zakładowi fotograficznemu, reprezentowanemu przez jego właściciela, o którym już pisałem bodajże wczoraj.

Na terenie rezerwatu Kanion, którego częścią są Homole, przyłączyliśmy się z żoną do grupy, którą prowadziła ta druga przewodniczka. Dla orientacji: młoda, urocza brunetka, ale mężatka…

Dnem wąwozu, którego długość wynosi zaledwie 800 metrów, szliśmy blisko godzinę, co pewien czas zatrzymując się, aby wysłuchać ciekawostek opowiadanych przez przewodniczkę, a przede wszystkim – żeby uwiecznić strome ściany wąwozu, skaliste dno potoku Kamionka, czy też płaskie skały zwane Kamiennymi Księgami. Te ostatnie znajdują się już poza samym wąwozem, na Dubantowskiej Polanie, na którą z dna jaru prowadzi dość strome i śliskie podejście.



Szałas "Bukowinki"



Kolejną godzinę spędziliśmy na Bukowinkach. Znajduje się tutaj  szałas (w rzeczywistości lokal gastronomiczny) o tej samej nazwie oraz bacówka. W tym pierwszym za piwo Lech czy Żubr trzeba zapłacić 6,50 zł, a w tej drugiej można za darmo napić się… żętycy. Nie sprawdzałem, ale żona twierdzi, że jest bardzo smaczna. O tym, że zastaliśmy tam kierdel owiec nie warto wspominać, bo na tym terenie jest to powszechne zjawisko.

"Chatka" Nigela Kennedy'ego w Jaworkach

Z Bukowinek można zjechać do Jaworek kolejką linową. Część uczestników naszej wycieczki zdecydowała się na taką opcję, jednak zdecydowana większość, w tym my, wybrała piesze zejście po stoku. Przy okazji po raz kolejny zobaczyliśmy, tym razem z góry, dom należący do Nigela Kennedy’ego.



Homole