Ireneusz Gębski: Kijów

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Kijów. Pokaż wszystkie posty

Spacerem dookoła Soliny

W niedzielę było jeżdżenie, wczoraj pływanie, a dzisiaj przyszedł czas na chodzenie. Po Bieszczadach oczywiście. Z Polańczyka wyruszyłem czerwonym szlakiem w kierunku zapory w Solinie. Szlak prowadził początkowo przez strome i błotniste leśne ścieżki. Potem zbliżył się do szosy i praktycznie od trzeciego kilometra biegł obok niej aż do Soliny. Trasa jest bardzo dobrze oznakowana, a na sześciokilometrowym odcinku znajdują się aż trzy miejsca do odpoczynku (stoliki z ławkami).

Dojście do zapory zajęło mi 65 minut. Przeszedłem wzdłuż długiego szpaleru straganów oferujących wszelkiego rodzaju pamiątki, napoje i nieśmiertelne oscypki, po czym wszedłem na koronę tej olbrzymiej tamy (o samej zaporze napiszę innym razem). Przedzierając się powoli przez tłumy turystów przeszedłem na drugą stronę. Postanowiłem nie wracać do Polańczyka tą samą trasą. Wybrałem znacznie dłuższą, ale biegnącą po szosie. Przeszedłem przez całą Solinę. W tej miejscowości praktycznie każdy dom oferuje miejsca noclegowe. Gołym okiem widać, że mieszkańcom dobrze się powodzi. Wspominam o tym, bo pamiętam jeszcze czasy, gdy Bieszczady kojarzyły się z ciężką pracą drwali i smolarzy, a bieda była dość powszechna.

Drogą nr 895 podążyłem do Myczkowa. Trochę dokuczała lekka mżawka. W Myczkowie skręciłem w drogę nr 894 prowadzącą do Polańczyka. W 3 godziny i 7 minut pokonałem 18.31 km. A skoro już mówię o pokonanych na nogach kilometrach, to podczas tegorocznych wypraw turystycznych zaliczyłem ich już 232, z czego 68 w Górach Stołowych, 40 w Reykjaviku, 28 w Kijowie, 52 w Wilnie, 26 w Gdańsku i wspomniane 18 w Polańczyku. Oczywiście nie liczę tutaj wyjść na zakupy czy do pracy.

O Bieszczadach także tutaj:

Pętla Bieszczadzka

Rejs wśród zielonych wzgórz

Szlak czerwony

Kapliczka w Myczkowie

Korona zapory w Solinie

Widok z tamy

Cypel Polańczyk

Elektrownia wodna

Widok na tamę z Soliny

Kijów - pierwsze kroki

Kijów Stadion Olimpijski

Zaraz po wylądowaniu w Kijowie przekonałem się, że moja internetowa wiedza o cenach na Ukrainie jest już mocno zdezaktualizowana. Wartość hrywny spada bowiem w szybkim tempie, a tym samym rośnie inflacja. I tak oto za przejazd autobusem (Skybus linia 322) z lotniska w Borispolu do dworca głównego trzeba obecnie zapłacić 80 hrywien, czyli około 15 złotych. Można nieco zaoszczędzić wysiadając na stacji metra Charkowska. Wtedy bilet kosztuje 50 hrywien, a za przejazd metrem niezależnie od ilości stacji zapłacimy tylko 4 UAH. Skoro mowa o metrze, to Kijów może poszczycić się aż trzema liniami tego środka komunikacji oraz posiadaniem najgłębszej stacji na świecie. Myślę tu o Arsenalnej, której głębokość wynosi 105 metrów. Zjazd i wyjazd dwoma parami ruchomych schodów zajmuje pasażerom około dziesięciu minut.

Hostel Happy Buddha, w którym zabukowałem noclegi, mieści się przy ulicy Saksaganskogo 69. Z dworca kolejowego idzie się tutaj około 20 minut. Hostel mieści się na drugim piętrze starej kamienicy i jest dość tani, zważywszy na lokalizację w centrum miasta (za cztery noclegi zapłaciłem równowartość 74 zł). Wyposażenie standardowe: łóżka piętrowe, biurko w pokoju, klimatyzacja, Wi-Fi, kuchnia, łazienka i toaleta. Cóż więcej chcieć, skoro przebywa się tu praktycznie tylko w nocy?

W hostelu zameldowałem się około piętnastej. W niespełna godzinę później wybrałem na pierwszy zapoznawczy spacer. Ulicą Saksaganskogo doszedłem do Stadionu Olimpijskiego. Stadion istnieje od 1923 roku. Od tego czasu wielokrotnie go przebudowywano, a podczas Mistrzostw Europy w 2012 roku rozegrano na nim finałowy mecz. W sezonie 2017/2018 odbędzie się tu także finał Ligi Mistrzów UEFA. Spod stadionu przeszedłem obok ogromnego Centrum Handlowego Guliver i Rynku Besarabskiego (Besarabka) na słynny kijowski Chreszczatyk. Stąd miałem już tylko kilkaset metrów do jeszcze bardziej obecnego w powszechnej świadomości za sprawą gorących wydarzeń politycznych (2004- 2005 pomarańczowa rewolucja, 2013-2014 Euromajdan) Placu Niepodległości. Tu zawsze jest pełno ludzi. Obok stałych elementów Majdanu, czyli kolumny z bóstwem Berehinia, pomnika Kozaka Mamaja, pomnika założycieli Kijowa i Lackiej Bramy, z okazji odbywającego się niedawno festiwalu umieszczono wśród kwiatowych kobierców żółty napis EUROVISION, w którym literkę "V" zastępuje serce w barwach narodowych Ukrainy. Po krótkiej kontemplacji Majdanu idę dalej, w stronę Dniepru. Po drodze mijam tablicę nagrobną poświęconą poległemu uczestnikowi Euromajdanu. Po jej obu stronach znajdują się metalowe krzyżaki, a na nich zawieszone są po trzy opony. Napis na tablicy: Siergiej Nigojan, Synu mój! Modlę się i płaczę za Tobą. W pobliskim Parku Maryjskim znajduje się doskonały punkt widokowy, z którego widać Dniepr i położone po jego lewej stronie sypialne dzielnice Kijowa. Przede wszystkim jednak stoi tutaj ogromna betonowa tęcza, a pod nią rzeźby różnych postaci. Na jednej z nich znajduje się dwóch ludzi trzymających w wyciągniętych rękach odznakę z napisem Drużba Narodow (Przyjaźń Narodów). Na jej cokole ktoś namalował ukraińską flagę i umieścił dopisek (w tłumaczeniu) Chwała Ukrainie. Jest to Arka Przyjaźni Narodów, którą jeszcze niedawno władze planowały zdemontować w ramach dekomunizacji. Ostatecznie jednak zdecydowano, że usunięto zostaną tylko rzeźby, zaś tęcza pozostanie.

Pod wieczór niebo się zachmurzyło i zaczął kropić deszcz. Zdecydowałem się więc wracać do hostelu. Tym razem nieco inną drogą. Zaraz za Rynkiem Besarabskim zszedłem do przejścia podziemnego, które okazało się wielką, ciągnącą się przez kilkaset metrów galerią handlową. Wyszedłem na ulicę Lwa Tołstoja. Z pobliskiego parku docierały dźwięki muzyki. Poszedłem więc popatrzeć i posłuchać. Czteroosobowy Charlie Band wykonywał wiązankę popularnych melodii, niemiłosiernie przy tym fałszując, co wychwytywało nawet moje drewniane ucho. Mimo to ludzie zatrzymywali się i dość często wrzucali pieniądze do futerału. Park nazwano imieniem Tarasa Szewczenki. Również pobliski uniwersytet nosi miano ukraińskiego poety.

Zaglądam jeszcze do sklepu spożywczego i uzupełniam zapasy. A oto przykładowe ceny: 5 bułek - 8 UAH, woda 0,75 - 10,5 UAH, Piwo Arsenał 1,25 l, zawartość alk. 8% - 31,90 UAH. Dodam jeszcze, że hrywny nabywałem w Polsce po kursie 0,188. Po przyjeździe zorientowałem się, że w ukraińskich kantorach przelicznik byłby korzystniejszy. No, ale mądry Polak po szkodzie...