Pokazywanie postów oznaczonych etykietą wspomnienie. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą wspomnienie. Pokaż wszystkie posty

Jacek już nie zadzwoni...

 

Stanisław (Jacek) Komoń 1949-2020

Przypadkiem dowiedziałem się o śmierci Stanisława Komonia. Rodzina i znajomi mówili na niego Jacek. Zmarł dokładnie przed dwoma miesiącami w wieku 71 lat. Poznaliśmy się 42 lata temu w Gorlicach. On przyjechał tam ze Szczecina, ja zaś ze Śląska. Obaj pochodziliśmy jednak z  jeszcze innych regionów Polski: ja  z Kieleckiego, a Jacek z Lubelszczyzny. Był starszy ode mnie o 9 lat. Mimo to nawiązaliśmy dość zażyłe stosunki. Przez kilka lat dzieliliśmy wspólną kuchnię i łazienkę w hotelu robotniczym. Potem ja wyprowadziłem się do Gdańska, a Jacek do końca życia pozostał w Gorlicach. Mimo to utrzymywaliśmy dość ożywione kontakty. Najpierw korespondencyjne, potem telefoniczne. Kilka razy spotkaliśmy się, zarówno w Gorlicach, jak i w Gdańsku. Raz nawet, w 2004 roku, wspólnie przemierzaliśmy bagna północnej Szwecji w poszukiwaniu moroszki. Ostatni raz widzieliśmy się przed czterema laty, a rozmawialiśmy telefonicznie trzy miesiące przed jego odejściem. 

Jacek był dość barwną postacią. Czerpał z życia pełnymi garściami. Czasami  zatracał się nieco w poszukiwaniu nowych doznań. Jakiś czas temu w reportażu „W poszukiwaniu słońca”, opublikowanym w czasopiśmie „Praca i życie za granicą” pisałem o nim tak: „Jacek jest typem wędrowca. W końcu lat siedemdziesiątych, w poszukiwaniu życiowej, partnerki przemierzał Polskę. Obecnie wędruje po całej Europie w poszukiwaniu zarobku”. Teraz mogę tylko dodać, że skoro Jacek udał się na wieczną wędrówkę, to niech będzie ona pełna spokoju i wrażeń, których być może zabrakło mu za życia.


Nasze ostatnie zdjęcie...

 

Maciej Kosycarz - wspomnienie

Maciej Kosycarz
„Maciej Kosycarz nie żyje” – to pierwsza wiadomość, z którą zapoznałem się dzisiaj na Facebooku. Bardzo smutna wiadomość. Nie zamieniłem z nim zbyt wielu słów. Jednak podobnie jak większość mieszkańców Gdańska, znałem go i lubiłem. Na przestrzeni lat wielokrotnie brałem udział w rozmaitych wydarzeniach, które on pieczołowicie dokumentował. Był obecny praktycznie wszędzie. Czasami zdarzało mi się zrobić mu zdjęcie przy pracy. Niektóre z nich przesłałem na jego adres, gdy ponad dwa lata  temu rozeszła się wiadomość  o ciężkiej chorobie, która go dotknęła. Teraz wiem, że te zdjęcia i podziękowania od niego, już na zawsze pozostaną jedynymi śladami naszej znajomości, przynajmniej  tej w  ziemskim wymiarze…








Wspomnienie o Władysławie Bartoszewskim


Władysław Bartoszewski, Gdańsk 15.09.2004

Wczoraj zmarł Władysław Bartoszewski. Przyznam, że jego nagłe odejście zaskoczyło mnie. Oczywiście wiem, że kalendarz ma swoje prawa, ale przecież profesor Bartoszewski  był tak aktywny i żywotny do ostatnich dni, że trudno było spodziewać się tak raptownego przecięcia nici jego żywota.
Osobiście zetknąłem się z Władysławem Bartoszewskim tylko dwukrotnie. Miałem przyjemność słuchać go  15 września 2004 roku w księgarni Świata Książki oraz 19 kwietnia 2011 w Empiku zlokalizowanym w Galerii Bałtyckiej w Gdańsku. Dzisiaj, kiedy niemal wszyscy wspominają tego nietuzinkowego człowieka, również ja pozwolę sobie zacytować notatki z tamtych spotkań.



Po pracy poszedłem do księgarni Świata Książki na spotkanie z Władysławem Bartoszewskim (ur. 1922 r.). Okazją do wysłuchania wybitnego historyka była promocja polskiego wydania jego książki pt.: „Dni walczącej Stolicy”. Rzecz jasna, nabyłem tę pozycję i uzyskałem autograf autora.
Władysław Bartoszewski jest fenomenalny nie tylko jako historyk i polityk, ale przede wszystkim jako człowiek. Takiej swady, takiej jasności umysłu i takiej kondycji - można mu jedynie pozazdrościć. Podczas przeszło godzinnego spotkania ani na chwilę nie przestawał mówić, przy czym czynił to barwnie i z niebywałą ekspresją. Mimochodem wspominał też o sprawach nieznanych dotychczas  szerszej opinii społecznej, np. o planowanej na 27 stycznia przyszłego roku wizycie Putina w Polsce. Pretekstem do jej złożenia ma być 60. rocznica wyzwolenia obozu w Oświęcimiu. Z ciekawostek dowiedziałem się też, że Władysław Bartoszewski był promotorem pracy magisterskiej Bogdana Borusewicza na KUL-u. A propos Borusewicza, to właśnie on i Jacek Taylor zaprosili dziś Bartoszewskiego na kolację. Czekali na niego przed księgarnią, podczas gdy on pracowicie podpisywał dziesiątki książek.
W ostatnim czasie obszerną książkę o powstaniu warszawskim wydał też Norman Davies. Komentując to, profesor Bartoszewski powiedział:
- On jest płodny jak królica. Prawie co roku publikuje tysiąc stron. Jeżeli nawet jest tam 10 procent błędów, to wcale nie szkodzi.



Władysław Bartoszewski, 19.04.2011
Dzisiejsze spotkanie z Władysławem Bartoszewskim było o wiele bardziej udane niż to ze mną. Oczywiście nie porównuję się z nim, ale po prostu stwierdzam fakt. Bartoszewski promował książkę „Pod prąd”, którą napisał wraz z Michałem Komarem. Opowiadał o niej jak zwykle barwnie i sugestywnie, wtrącając mnóstwo anegdot i faktów ze swojego długiego i bogatego w różnorakie wydarzenia życia. Praktycznie nie dopuszczał do głosu prowadzącej spotkanie Iwony Dembskiej, nie wspominając już o słuchaczach.  Jako jeden z nielicznych zadał mu pytanie Marek Ponikowski z gdańskiej telewizji. Wśród kilkudziesięcioosobowej grupy uczestników spotkania przeważała młodzież. Z podziwem skonstatowałem, że Władysław Bartoszewski praktycznie nic się nie zmienił od czasu, gdy widziałem go na spotkaniu w księgarni Świata Książki przed blisko siedmiu laty. A trzeba pamiętać, że ma on już 89 lat…

Esencja Cejlonu

  Poniedziałek, 05.02.24 W niedzielę czwartego lutego wylatujemy z Okęcia zgodnie z planem, czyli o 15.05.   Boeing 347,   należący do...

Posty