Kartki z Amun


Autor: Stanisław Kmiecik

W swojej skrzynce pocztowej znalazłem przesyłkę zawierającą sześć kartek świątecznych z kopertami, mini kalendarz na 2014 rok oraz odręczny list. Wynikało z niego, że nadawcą jest „Amun” Wydawnictwo Artystów Malujących Ustami i Nogami. List nie był co prawda adresowany personalnie do mnie, ale na kopercie umieszczony był adres mojego mieszkania.  Przesyłka zawierała także blankiet przelewu. Wystarczyło tylko wpisać kwotę oraz  swoje dane i wysłać. Pytanie tylko, dlaczego miałbym to robić?
Po pierwsze, nie zamawiałem żadnych kartek ani też nie kontaktowałem się z wymienionym wyżej wydawnictwem w żadnej sprawie. Po drugie, cena za te widoczki wydaje mi się być zbyt wygórowana. Ja rozumiem, że ich autorzy są niepełnosprawni i wykonywali je ustami i nogami, ale przecież to nie są oryginały ich prac, tylko powielane w setkach tysięcy reprodukcje.
Wydawnictwo podkreśla, że nie jest instytucją charytatywną. Dobre i to, bo przynajmniej nie wmawia nikomu, jak różnego rodzaju pseudo fundacje, że przeznacza  cały dochód dla swoich podopiecznych. I tak by zresztą nikt w to nie uwierzył. Gdyby bowiem podzielić wielomilionowy przychód na 28 niepełnosprawnych artystów, to opływaliby oni w luksusy. Tymczasem otrzymują jedynie stypendia, honoraria za wybrane prace i mogą uczestniczyć w warsztatach twórczych. Reszta zysków ze sprzedaży kartek transferowana jest do Vaduz, gdzie mieści się siedziba stowarzyszenia. Podobno są one tam rozdzielane wśród 600 członków na całym świecie. Nie brakuje też opinii, że gros zysków trafia w ręce osób całkiem zdrowych. Nie jest jednak moim celem grzebanie komuś w portfelu. Ja tylko nie chcę znajdować w mojej skrzynce niezamówionych przesyłek. Tylko tyle…

4 komentarze:

  1. Moja mama bierze je od nich od lat:) Ale niektóre są przepiękne... Rozumiem, to jest denerwujące. Przyślą raz, nie zapłacisz, to nigdy więcej Ci nie przyślą, taką mają politykę, niestety bądź stety.

    OdpowiedzUsuń
  2. Nie kwestionuję tego, że są piękne. Ba, podziwiam artystów wykonujących je bez pomocy rąk. Trochę mnie tylko drażni sposób dystrybucji. Jest to bowiem próba psychologicznego oddziaływania na potencjalnego nabywcę.

    OdpowiedzUsuń
  3. Też nie lubię takiego grania na uczuciach, wciskania komuś czegoś na siłę. Wiele osób skoro już dostało te kartki, to poczuwa się do przekazania odpowiedniej kwoty pieniędzy. Chyba jednak wolę sprawdzone fundacje, które muszą wykazać na co przekazały zgromadzone środki. Również tam zdarzają się różne nadużycia, ale myślę, że jest ich dużo mniej niż przy okazji innych zbiórek.

    OdpowiedzUsuń
  4. Szerzej na ten temat napisał (powołując się również na mój wpis) Piotr Celej: http://m.trojmiasto.gazeta.pl/trojmiasto/1,106540,15060829,Pocztowki__ktore_wykonuja_niepelnosprawni_artysci_.html

    OdpowiedzUsuń

Chwin o gdańskiej tożsamości

  Znalazłem wreszcie czas, żeby przeczytać „Mój Gdańsk” Stefana Chwin a. Znakomity gdański pisarz, jeden z najwybitniejszych żyjących pols...

Posty