Ireneusz Gębski: Gardermoen

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Gardermoen. Pokaż wszystkie posty

Do Mendozy (Argentyna cz. I)

Z Gdańska do Oslo samolot linii Norwegian odlatuje planowo o 13.35. Jest całkowicie zapełniony, co będzie miało znaczenie podczas wysiadania. Na przesiadkę na lot do Londynu będę miał bowiem niespełna pół godziny. Ponieważ jednak mam miejsce w rzędzie 28, będę wysiadał jako jeden z ostatnich, co zajmie dodatkowe cenne minuty. Podczas lądowania na lotnisku Gardermoen mimochodem stwierdzam, że w Oslo jest już zima (w Gdańsku było słonecznie i ciepło). Nie zastanawiam się jednak głębiej nad pogodowymi kwestiami, bo mam już tylko 20 minut na dotarcie do terminalu S, gdzie właśnie zaczyna się boarding. Pytam jakiegoś pracownika lotniska o kierunek i pędzę z wywieszonym językiem. Uff, udało się! Spocony, ale zadowolony zajmuję miejsce w prawie pustym tym razem samolocie.

Służbom ochrony na lotnisku Gatwick nie podobają się moje kosmetyki. Testują je więc pod kątem narkotyków. Niczego oczywiście nie znajdują. Polka pracująca na tym lotnisku pomaga mi odnaleźć drogę do terminalu S, choć tym razem nie spieszę się. Odlot do Buenos Aires mam bowiem dopiero za 4,5 godziny. W lotniskowym sklepie nabywam butelkę wody o pojemności 0,75 litra za 1,99 funta. Gdybym był bardziej przewidujący, to mógłbym przywieźć własną pustą butelkę lub chociaż jakąś manierkę, bo na lotnisku znajduje się punkt, gdzie można za darmo nabrać wodę pitną.

O 21.30 wylot do stolicy Argentyny. Lot długi, ale spokojny. Trochę nudno, bo Norwegian nie daje słuchawek, a ja nie zabrałem swoich, więc niespecjalnie mogłem oglądać filmy dostępne na monitorku przed fotelem. Co najwyżej jakieś przyrodnicze. Zresztą większość lotu i tak przespałem. Na lotnisku Ezeiza wylądowaliśmy pół godziny przed czasem. Dokładnie o 7.46. W Polsce zbliżało się wtedy południe. Z pewnym zaskoczeniem stwierdziłem, że w Argentynie, podobnie jak w Polsce, pasażerowie klaszczą po wylądowaniu. W trakcie odprawy paszportowej musiałem dać zrobić sobie zdjęcie i zeskanować linie papilarne kciuka.

Z hali przylotów w terminalu A udałem się do terminalu C, bo właśnie z tego ostatniego miałem odbyć czwarty i ostatni lot do Cordoby. Dojście tam nie było łatwe, gdyż powodu remontów droga wiodła krętymi i długimi korytarzami. Podczas kontroli bagażu wypatroszono mi plecak, bo skaner pokazywał jakieś długie kostki, a to były zwykłe czekoladki w kartonach po 300 g…

W Cordobie wylądowałem o 13.20 i czekałem na lotnisku przez ponad trzy godziny na przylot Wojciecha Dąbrowskiego, z którym miałem odbyć właściwą część wyprawy do Argentyny. Po drobnych perturbacjach udało nam się odnaleźć wypożyczalnię samochodów, w której mieliśmy opłacony wynajem auta, konkretnie renault logan.

Do miejsca noclegu w Villa Carlos Paz było tylko 45 kilometrów. W mieście tym trwały jednak remonty dróg, czego nawigacja z Map Google nie przewidziała. W efekcie trochę pobłądziliśmy, wjeżdżając nawet raz w ulicę jednokierunkową. A propos ruchu jednokierunkowego, to nie ma tu znanych u nas znaków zakazu wjazdu. Kierunek jazdy wyznaczają strzałki umieszczone na tabliczkach z nazwami ulic. W sumie pokonaliśmy 49 kilometrów i o godzinie 19 dotarliśmy do dormitorium Los Carolinos Depertamentos przy ul. Alejandro Magno 50. Przed udaniem się na spoczynek nabyliśmy jeszcze chleb w pobliskim sklepiku. Nie mieliśmy wymienionych pesos, więc zapłaciliśmy walutą amerykańską. Wyszedł jeden dolar za pieczywo dla dwóch. Ciekawostką jest, że chleb sprzedaje się tu częściej na wagę niż na sztuki.

W czwartek, piątego grudnia, rozpoczęliśmy właściwy objazd Argentyny. Trasa tego etapu wiodła przez San Luis do Mendozy i liczyła 643 kilometry. Zanim jednak opuściliśmy na dobre Villa Carlos Paz, odwiedziliśmy urokliwe jezioro San Roque.

Niedaleko za Copina zatrzymaliśmy się przy niewielkim wodospadzie o wdzięcznej nazwie ”Łza Indianina”. Droga z początku była kręta i wiodła przez górzyste okolice. Ruch dość spory, a krajobraz pustynny. Za to od Dolores aż do San Luis szosa prosta jak strzała i równa jak stół. Momentami jadę 140 km/h. Podczas rutynowej kontroli policji widzę zdziwienie na twarzy młodego funkcjonariusza na widok polskiego prawa jazdy. Policja stoi zwykle na granicy prowincji lub na miejskich rogatkach.

W San Luis oglądamy katedrę (remont elewacji), Plac Niepodległości z wszechobecnym w argentyńskich miastach pomnikiem bohatera narodowego Jose de San Martin i kościół San Domingo,. Odwiedzamy także znany skądinąd Carrefour. Najtańsze wino Michel Torino kosztuje tutaj 59 pesos, czyli niespełna dolar za butelkę, a półtoralitrowa butelka Coli 88 pesos. Nabyłem tam także konserwy z tuńczykiem po 90 pesos za dwustugramową puszkę.

Popołudnie jest upalne. Do Mendozy mamy około 240 km dwupasmówką. Po drodze liczne winnice. Od czasu do czasu trafiamy na punkty poboru opłat. W jednym przypadku wzięli od nas dolara, w innym przymknęli oko i przepuścili za darmo. Jednakże za trzecim razem nie było zmiłuj się. Nie masz pesos – nie przejedziesz! Trzeba było więc wycofać auto i szukać kogoś, kto zgodziłby się sprzedać trochę pesos. Ostatecznie WD nabył argentyńską walutę od szefa tego punktu poboru opłat.

Do Mendozy docieramy tuż przed wieczorem. Mimowolnie konstatuję, że jest to miasto platanów. Meldujemy się w naszym hostelu Casa Olascoaga przy ul. Olascoaga 268 (tym razem nie było problemów z dotarciem) i niemal natychmiast idziemy na spacer. Przede wszystkim w poszukiwaniu punktu wymiany walut. Po kilkukrotnym zasięganiu języka znajdujemy stosowną instytucję. Pobieramy numerek i czekamy w kolejce. Sama wymiana waluty wiąże się ze sporą biurokracją. Trzeba dać paszport do przeskanowania i podpisać odpowiednie formularze. Wreszcie następuje moment wymiany: za 200 dolarów dostaję 12 000 pesos!

W trakcie sześciokilometrowego spaceru odwiedzamy ładnie podświetlony Plac Hiszpański. Widać, że tętni tu wieczorne życie. W jednym miejscu przygrywa jakiś lokalny zespół, tuż obok stoją stragany z pamiątkami. Fontanna mieni się kolorami tęczy. Na ławeczkach siedzą jakieś pary. Idąc dalej, trafiamy na Plac San Martin z nieodłącznym pomnikiem wspomnianego już bohaterskiego generała.

Za nocleg płacimy 17 dolarów na dwóch. Dokładnie tyle samo, co wczoraj w Villa Carlos Paz. Tyle tylko, że tutaj mamy w ofercie oprócz przysłowiowego łóżka także śniadanie. I to nie najgorsze: croissanty, ser, szynka, dżem, kawa plus gorące mleko.

Rano, podczas porannej toalety, uświadomiłem sobie, że nie mam jak się ogolić. W mojej elektrycznej golarce brakowało bowiem nasadki na głowicę. Wtedy przypomniałem sobie, że poprzedniego ranka zostawiłem ją na umywalce w Villa Carlos Paz. Widać los chciał, żebym nieco zarósł i nabrał wyglądu prawdziwego podróżnika 😊
Argentyna cz. II tutaj
Argentyna cz. III tutaj
Argentyna cz. IV tutaj