Sobota, 20.07.24
W wagonie sypialnym pociągu „Karpaty” relacji Gdynia – Zakopane mieliśmy do dyspozycji przedział dwuosobowy. Na jego wyposażenie składały się przede wszystkim dwa łóżka, wieszaki, szafka z lustrem i stolik będący jednocześnie pokrywą umywalki. W pakiecie powitalnym otrzymaliśmy małe ręczniki, mydełka, wodę butelkowaną oraz po kawałku ciasta. W tych warunkach nocna podróż upłynęła bardzo szybko i przyjemnie. Gdzie te czasy, gdy stało się w pociągu całą noc w korytarzu?
Za to na dworcu w Nowym Targu niemiła niespodzianka. Żeby przedostać się z peronu na ulicę, trzeba pokonać wysokie schody prowadzące na kładkę nad torami. A winda? Owszem, jest! Tyle że z przyczepioną do pięknie błyszczących drzwi kartką z napisem: „Uwaga! Z powodu awarii winda nieczynna do odwołania. Za utrudnienia przepraszamy”. Chcąc nie chcąc, trzeba więc tachać toboły na górę, a potem znosić je w dół. A kuracjusze mają ich zazwyczaj sporo. Wszak turnus trwa trzy tygodnie…
Do Szczawnicy jedziemy busem, do którego wsiadamy na dworcu autobusowym, odległym od tego kolejowego o jakieś 900 metrów. Kierowca kasuje po 13 zł od osoby, ale nikomu nie wydaje biletu, o paragonie już nie wspominając. Organizatorem przewozu jest Starosta Nowotarski, któremu podlegają Linie Użyteczności Publicznej. Nie wiem czy kierowca pracuje na etacie, czy prowadzi własną działalność, ale bardzo skrupulatnie rozlicza pasażerów z każdego odcinka trasy. Odmówił na przykład podwiezienia dwóch Romek na oddalony o kilkaset metrów dalej przystanek, bo zapłaciły po 10 a nie po 11 zł. Pomijając fakt, czy miał rację czy nie, zachowywał się wyjątkowo nieuprzejmie, wręcz arogancko.
Do „Dzwonkówki” poszliśmy piechotą, choć był to spory odcinek stromej drogi do pokonania. Może wzięlibyśmy taksówkę, ale w dolnej części Szczawnicy żadnej nie zauważyliśmy. A poza tym zawsze twierdzę, że ruchu na świeżym powietrzu nigdy dosyć. No i skoro kondycja jeszcze dopisuje…
Krótki spacerek po centrum Szczawnicy. Niewiele zmieniło się tu od naszego ostatniego pobytu. Może poza cenami. Te wyraźnie wzrosły. Weźmy dla przykładu lody. Najtańsza porcja w budce Piotra Bednara kosztuje 6 zł, zaś u Jacaka przy ul. Głównej 8 zł. Z kolei w Galerii Piwa Marty Paliwody Pienińskie Zamkowe (Mocne Czorsztyn Nidzica Syćkich Zachwyca) 0,5 l kosztuje 14,50 zł, natomiast 0,330 Pienińskiego Jasnego 7 zł, a Pienińskiego Bursztynowego też 0,33o l – 8,50 zł. Przy tych dwóch ostatnich zamieścił ciekawe sentencje:
„Piwecko rychtowane normalnie, jak Gazda przykazał, po nim świat jasności nabiera, a ludziska pełne są zadowolenia. Zdrowia słabieńkim Ceprom na wywczasach przydaje. Najlepsego Jasnego i Pełnego, Hej!”
„Niek nom ciemnoty nie wciskają co Piwko szkodzi a obycaje obniza, bo syćka od Cłeka natury i wychowu się wywodzi. Ciemne Piwko jest ślachetne, uspokaja i łagodzi hamotę obyczajów, humor podnosi i zdrowotności słabieńkim Ceprom na wywczasach przydaje. Ciemnego Najlepsego, Hej!”
Jak widać, wszystko dla zdrowia Ceprów. No to chlup…
Niedziela, 21.07.24
Po śniadaniu poszliśmy pod Pienińskie Centrum Turystyki, w którym już wczoraj wykupiliśmy spływ Dunajcem (cena 125 zł, w tym transport na miejsce rozpoczęcia spływu). Czekał tu już na nas autokar, którym jechali także uczestnicy wycieczki do Czorsztyna i Niedzicy. Na przystani flisackiej w Sromowcach Wyżnych – Kątach przesiedliśmy się na tratwy flisackie (pięć złączonych ze sobą czółen z desek). Jedna tratwa zabiera dwunastu turystów i dwóch flisaków. My trafiliśmy do tratwy nr 305, którą sterował Jan Waruś. Myliłby się jednak ktoś, kto by sądził, że jego jedynym zadaniem było utrzymanie tratwy w głównym nurcie Dunajca. O nie, pan Jan dbał bowiem również o to, żeby ceprom dopisywały humory. Zabawiał więc nas, jak potrafił. Pomiędzy praktyczne informacje wplatał mniej lub bardziej udane żarty. Oto niektóre z nich:
Skąd wzięła się nazwa Dunajec? Bo poziom wody w tej rzece sięga od stóp do jajec.
Po co na przodzie tratw układane są świerkowe gałązki? Jest pięć powodów: dla ozdoby, żeby fale nie zalewały wnętrza tratwy, żeby pochłaniały efekty ewentualnych pierdnięć turystów, żeby młode dziewczyny, którym twardo na drewnianych ławkach, podkładały je sobie pod szparki, no i na końcu na wieniec, gdy ktoś wypadnie i się utopi.
Czy kobieta może być flisakiem? Nie może, bo flisak nie może być dziurawy.
I jeszcze anegdotka o nowym wójcie Krościenka n/Dunajcem. Otóż po wyborach ogłosił on, że zbuduje tunel pod Trzema Koronami, który połączy Krościenko ze Sromowcami. Jak się będzie nazywać? Sramcienko n/Dunajcem.
I tak zleciało ponad dwie godziny powolnego spływu Przełomem Dunajca. Wokół nas zieleniły się zbocza Pienin, które najładniejsze są jednak jesienią, kiedy wybuchną feerią kolorów. Podziwialiśmy kruche skały Sokolicy i innych mijanych szczytów. Nasze ochy i achy nad pięknem tutejszej przyrody pan Jan obserwował z pobłażaniem. Jemu te widoki zdążyły się już bowiem znudzić. Marzyłby mu się spływ np. Kanionem Kolorado. Ot, punkt widzenia zależny jest od punktu siedzenia…
Po obiedzie zdecydowałem się na rowerową wycieczkę do Czerwonego Klasztoru. Ścieżka rowerowa biegnie równoległe do Dunajca, a zatem miałem dzisiaj okazję podziwiać te same widoki w sumie trzykrotnie. Jednak za każdym razem z innej perspektywy. Sama ścieżka jest bardzo malownicza i łatwa do pokonania (tylko dwa nieco ostrzejsze podjazdy). Dystans w obie strony to zaledwie 24 kilometry. Jednak jazda w niedzielne popołudnie nie należy do zbyt przyjemnych, a to ze względu na ogromny ruch pieszych i rowerzystów. Praktycznie cały czas trzeba jechać z rękami na dźwigniach hamulców. Po słowackiej stronie trzeba jeszcze uważać na konne zaprzęgi.
Wypożyczenie roweru przy ul Głównej to koszt 40 złotych dziennie lub 8 zł za godzinę, gdy czas wypożyczenia nie przekracza czterech, a jeśli bierzemy rower na mniej niż godzinę, to płacimy 10 zł. Widać, że to trochę skomplikowane, bo gdy ja oddawałem rower po godzinie i 41 minutach, chłopak z obsługi zastanawiał się, od kiedy liczy się za trzy godziny. Dopiero jego ojciec, przy moim aktywnym wsparciu, uświadomił mu, że tak naprawdę to ja nie przejechałem nawet pełnych dwóch godzin…
A co dzisiaj na orzeźwienie? Tym razem zafundowałem sobie napój o nazwie „Jabcok” jabłkowo-wiśniowy żywy, mocny z Manufaktury Maurera. To coś zawiera 5,5% alkoholu i kosztuje 17,50 zł za 0,5 litra. Da się wypić, ale szału nie ma…
Poniedziałek, 22.07.24
Wczesnym popołudniem odbył się spacer po uzdrowisku z przewodnikiem. Tym razem o historii Szczawnicy nie opowiadał nam Andrzej Dziedzina-Wiwer (mieliśmy przyjemność słuchać go w 2012 i 2020 r.) z Pienińskiego Centrum Turystyki, lecz pan Tomasz z konkurencyjnego biura turystycznego Szewczyk Travel. Co do faktów, to narracja obu panów była zbieżna, jednak wydaje mi się , że sędziwy pan Andrzej opowiadał z większą swadą i poczuciem humoru.
Na piwo wybrałem się tym razem do Cafe Pokusa. Za kufel Tyskiego płaci się tutaj 11 zł, a zatem niespecjalnie drogo. Stoliki umieszczone są nieopodal głównego traktu spacerowego (Zdrojowa) prowadzącego z centrum Szczawnicy na Plac Dietla.
Wtorek, 23.07.24
Planowałem dzisiaj spacer na Bryjarkę oraz do schroniska „Pod Bereśnikiem”. Jednak plany to jedno, a rzeczywistość to drugie. Przeceniłem nieco swoją pamięć, sądząc, iż skoro cztery lata temu wędrowałem tą trasą, to i teraz odnajdę się na niej bez problemu. Nie przyglądałem się więc zbytnio oznakowaniu szlaku, w efekcie czego przegapiłem zejście z ulicy Języki w stronę Bryjarki. O swojej pomyłce przekonałem się dopiero wtedy, gdy byłem już w pobliżu szczytu Bereśnika. Postanowiłem zatem dojść do niego, bo nie chciało mi się już zawracać. Bereśnik położony jest w Paśmie Radziejowej w Beskidzie Sądeckim 843 m n.p.m. Na jego wierzchołek wdrapałem się całkiem na wyczucie, idąc na azymut. Dopiero schodząc w dół ponownie odnalazłem żółty szlak. Tym razem bez problemu doszedłem do metalowego krzyża na Bryjarce, a stąd pomaszerowałem do bacówki „Pod Bereśnikiem”. Stamtąd chciałem zejść w kierunku ulicy Połoniny i obejrzeć po drodze plantację lawendy. Niestety, droga którą niegdyś chodziłem, teraz jest zagrodzona, a stosowne tabliczki informują, iż jest to teren prywatny i że wejście jest zabronione. Chcąc nie chcąc, musiałem więc zawrócić. A lawendowe wzgórza obejrzałem nieco później, wybierając się po kolacji na kolejny spacer.
W sumie dzień był owocny pod względem aktywności, gdyż udało mi się przejść 25 507 kroków.
P.S. A Tyskie w „Pokusie” kosztuje już nie 11, a 12 zł…
Środa, 24.07.24
Dzisiejsze zabiegi (z nowych doszła tylko kąpiel solankowa) skończyłem już o dziewiątej. Miałem więc sporo czasu, żeby odbyć jakiś dłuższy spacer. Zdecydowałem się na wejście na Palenicę, Szafranówkę i Witkulę. Rozważałem jeszcze Jarmutę, ale pewnie nie zdążyłbym wrócić przed obiadem, a poza tym prognozy zapowiadały burze i opady. I rzeczywiście, o 13.30 zaczęło ostro lać. Tak więc przeszedłem przez jeden z mostków na Grajcarku i ulicą Zawodzie podążyłem ku Drodze Pienińskiej. Minąłem Aleję Podróżników, Odkrywców i Zdobywców (na kamiennych głazach upamiętniono tu tabliczkami m.in. Arkadego Fiedlera, Toniego Halik i Jerzego Kukuczkę). Rzuciłem okiem na wyciętą w żywopłocie sylwetkę strusia oraz na ustawione nad Dunajcem drewniane rzeźby przedstawiające Annę i Artura Wernerów, postaci bardzo zasłużone dla Szczawnicy. Kilkadziesiąt metrów dalej skręciłem ostro w lewo i obok schroniska „Orlica” wszedłem na ścieżkę wiodącą w kierunku Palenicy. Pnie się ona dość stromo w górę, miejscami jest ślisko, ale generalnie nie jest trudna do przejścia. Na szlaku spotkałem niewielu turystów. Za to na przełęczy między Palenicą a Szafranówką było ich mnóstwo. Skąd się tu nagle wzięli? To proste – skorzystali z kolejki linowej, która cały dzień kursuje ze Szczawnicy. Minąłem ich i wspiąłem się na zakończony skalistą granią wierzchołek Szafranówki (742 m n.p.m.). Stamtąd przeszedłem na nieco niższy szczyt Witkuli (736 m n.p.m.). Z tej perspektywy sanatoria „Nauczyciel” i „Dzwonkówka” oraz hotel „Hutnik” zdawały się być w dolinie, mimo iż faktycznie znajdują się na wysokości około 540 metrów. Doskonale widać też stamtąd Bereśnik i dalsze szczyty Pasma Radziejowej. Z drugiej strony rozciąga się widok na Tatry, ale dzisiaj były one słabo widoczne, bo już zbierały się chmury, z których potem – jak już wspomniałem – zaczęło długo i solidnie lać. Jeszcze przed Jarmutą chciałem sobie skrócić drogę i zszedłem ze szlaku. Zachęciła mnie do tego świeżo skoszona łąka, po której szło się bardzo przyjemnie. Do czasu! Potem trafiłem na chaszcze i błotniste podłoże, których pokonanie okupiłem licznymi oparzeniami nóg przez pokrzywy oraz przemoczeniem butów. Kolejna nauczka: szlaki turystyczne są po to, żeby z nich korzystać, a nie chodzić bezdrożami.
Czwartek, 25.07.24
Po obiedzie pogoda się poprawiła, więc wybrałem się na widoczną z okna naszego pokoju Jarmutę. Na jej szczyt nie prowadzi żaden szlak turystyczny, ale jest za to nieźle oznaczona ścieżka imienia księdza Jana Kozioła (pracował w Szczawnicy w latach 1922-1942, zmarł w wyniku pobicia przez gestapo). Główny wierzchołek Jarmuty, na którym znajduje się przekaźnik telewizyjny, ma 794 m n.p.m. Z sanatorium „Dzwonkówka” na szczyt tego wzniesienia jest 4,5 kilometra, z czego kilometr z góry, kilometr po płaskim, a reszta to wspinanie się pod górę. Częściowo kamienistą dróżką, częściowo trawiastą, a w końcowej fazie błotnistą ścieżką. Nieco poniżej szczytu na krańcu polany znajduje się figurka Matki Boskiej, zwróconej twarzą w stronę Szczawnicy. Na samym wierzchołku zaś ktoś przyczepił do drzewa tabliczkę o treści: „Według przekazów stała tu kiedyś świątynia pogańska nazwa pochodzi od imienia dawnego bustwa. Odbywał się tu zlot czarownic”. Sądząc po ortografii, nie pisał tego polonista… Do Szczawnicy wracałem inną trasą, tą wychodzącą na drogę przy granicy ze Szlachtową. Podczas tej wędrówki nie spotkałem ani jednego człowieka, zwierząt zresztą też nie widziałem. W sumie 11 kilometrów lajtowego spaceru.
Piątek, 26.07.24
Ze Szczawnicy do słowackiego Vrbova jest 65 kilometrów. Dojazd tam zajmuje nam jednak ponad półtorej godziny. Nie tylko ze względu na kręte górskie drogi (słynna serpentyna Język Teściowej pod Magurą), ale też z powodu przerwy na zakupy i wymianę złotówek na euro w słowackim sklepie. Wstęp na baseny termalne kosztuje 15 euro za bilet normalny i 12,5 euro za zniżkowy dla seniorów (Szewczyk Travel za transport policzył po 50 zł). W zamian można przez trzy godziny moczyć się, pływać oraz poddawać się zdrowotnemu działaniu biczy wodnych. Temperatura wody w siarkowych basenach wynosi 35 stopni C.
Powrót do sanatorium kwadrans po dwudziestej drugiej. Ze słowackiego sklepu przywieźliśmy sporo herbaty i czekolady z konopiami (Ela) i trzy piwa (ja). Warto jeszcze nadmienić, że „Dzwonkówka” wydaje suchy prowiant w przypadku udziału w zorganizowanych wycieczkach.
Sobota,27.07.24
Po śniadaniu wyruszyłem w kierunku Drogi Pienińskiej. Przez Dunajec przeprawiłem się tratwą (5 zł). Drogowskaz informował, że z podnóża Sokolicy na jej szczyt jest 45 minut marszu. Mnie udało się tam wejść w ciągu 27 minut. Łączny czas od wyjścia z „Dzwonkówki” do zatrzymania się na skalistym punkcie widokowym to 1,5 godziny, a pokonany dystans 5,8 km. Nie jest to, jak widać, długa wędrówka, choć chwilami szlak jest dość stromy i siłą rzeczy tętno wzrasta (u mnie do 145) i pot spływa z czoła. Na szczyt wchodzą całe rodziny, również z małymi dziećmi. Z Sokolicy doskonale widać przełom Dunajca, Szczawnicę i Tatry.
Wracałem zielonym szlakiem w stronę Krościenka n/Dunajcem. Po drodze mijałem miejsce znane jako „Zerwany Most”. Tutaj bowiem w 1934 roku podczas wielkiej powodzi, porwany przez wodę pensjonat uderzył w most i doprowadził do jego zniszczenia. Nieco dalej natknąłem się na kapliczkę św. Kingi. Upamiętnia ona przeprawę św. Kingi przez Dunajec podczas ucieczki przed Tatarami. Na białej zewnętrznej ścianie kapliczki widnieje napis: „Na chwałę Bożą Na pomyślność ludu Opamiętanie wrogów. Kilkaset metrów dalej przekroczyłem Dunajec kładką rowerowo-pieszą. Nazywa się ona „Kładka – Zerwany Most” i jest podobna z wyglądu do wspomnianego mostu. Dalej był już tylko przyjemny spacerek promenadą do Szczawnicy i mała wspinaczka do sanatorium. Dystans – 14.3 km.
Po południu przejażdżka z biurem Szewczyk Travel do Niedzicy (105 zł). W programie 50. minutowy rejs po Zalewie Czorsztyńskim statkiem wycieczkowym „Harnaś”. Na początku wysłuchaliśmy krótkiej prelekcji z taśmy o historii budowy tego zbiornika. Tu ciekawostka: swego głosu użyczyła bowiem sama Krystyna Czubówna. Ten zbiornik wodny widywałem dotychczas tylko z zewnątrz. Teraz mogłem z bliska zobaczyć, że tętni on życiem. Znajdują się tu kąpieliska, a na wodzie unosi się mnóstwo żaglówek, kajaków i rowerów wodnych. Dookoła zaś śmigają rowerzyści po nie do końca jeszcze ukończonym Velo Dunajec. Zwiedziliśmy także wnętrza zamku w Niedzicy. Mieliśmy nawet okazję zobaczyć wnuków ostatnich właścicieli, którzy akurat przyjechali tu na wypoczynek. Na sam koniec poszliśmy na zaporę, z której doskonale widać oba zamki: w Niedzicy i w Czorsztynie.
Pogoda wyśmienita. Za mą 29 959 kroków i spalone 1 508 kalorii. Tak więc dzień był bardzo udany.
Niedziela, 28.07.24
Niedzielny spacer do Jaworek odbyłem ze szczególnym uwzględnieniem obiektów sakralnych i miejsc pamięci. Zacząłem od kościoła p.w. św. Wojciecha w Szczawnicy. Trwało akurat czytanie ewangelii wg św. Jana o cudownym rozmnożeniu chleba i ryb, którego dokonał Jezus nad brzegiem Jeziora Tyberiadzkiego. Wspominam o tym dlatego, że równo dwie godziny później słuchałem tej samej ewangelii, tyle że w kościele p.w. Matki Boskiej Pośredniczki Łask w Szlachtowej.
Zanim opuściłem Szczawnicę, zrobiłem jeszcze zdjęcie obelisku poświęconemu – jak głosi stosowna inskrypcja - Szczawniczanom Walczącym o Wolność Ojczyzny. Obok niego stoi krzyż, u podnóża którego umieszczono kamienną tablicę z napisem: „Nieznanemu Żołnierzowi Poległemu za Ojczyznę 1914-1920 Rodacy”. W Jaworkach, do których doszedłem po ośmiokilometrowym marszu, obejrzałem z zewnątrz Muzyczną Owczarnię (z miejscem tym związani są tacy muzycy, jak: Nigel Kennedy, Marek Raduli czy Kuba Badach). Niestety, kościół p.w. św. Jana Chrzciciela (dawna cerkiew) był zamknięty, więc mogłem obejrzeć go dokładnie tylko z zewnątrz, a przez kratę w drzwiach pobieżnie także w środku. W drodze powrotnej sfotografowałem także parę kapliczek oraz wejście do wąwozu Homole. Dystans – 16 km, czas wycieczki 3 godziny i 10 minut. Do „Dzwonkówki” wróciłem tuż przed deszczem, który był jednak łagodny i krótkotrwały.
Poniedziałek, 29.07.24
Leniwe przedpołudnie (miałem tylko trzy zabiegi). Za to po obiedzie solidnie rozprostowałem kości (prawie 18 kilometrów marszu po górzystym terenie). Początkowo zamierzałem zwiedzić tylko wodospad Zaskalnik i kapliczkę na Sewerynówce. Kiedy już jednak tam doszedłem, uznałem, że przy okazji warto też zajść na Przełęcz Przysłop (832 m n.p.m.). Znajduje się tam bowiem pomnik upamiętniający partyzantów AK z oddziału „Wilk” oraz kapliczka. Tę ostatnią postawiono na skraju polany 30 lat temu. Upamiętnia ona spalonych w tym miejscu żywcem przez Niemców Polaków, którzy udzielali pomocy partyzantom (sześć osób, w tym troje małych dzieci). Jeśli chodzi o partyzantów, to w zorganizowanej przez Niemców obławie 21 lutego 1944 zginęło ich pięciu. Z kolei wspomniana wcześniej drewniana kapliczka na Sewerynówce zbudowana została w okresie międzywojennym i służyła kuracjuszom z nieistniejącego już Sanatorium Nauczycielskiego. W 1967 roku kaplicę przejęła parafia w Szczawnicy. Obecnie w okresie letnim są w niej odprawiane msze niedzielne o godz. 19.
Większa część trasy mojej dzisiejszej wędrówki przebiegała wzdłuż urokliwego Sopotnickiego Potoku. Znajduje się nad znany zajazd „Czarda” oraz ujęcie wody dla Szczawnicy.
Wtorek, 30.07.24
Po dwunastu latach postanowiłem znowu spojrzeć na Pieniny, Gorce i Beskid Sądecki z punktu widokowego na jednej z iglic Trzech Koron. Tym razem nie wchodziłem na ten popularny szczyt od strony Krościenka, lecz z przełęczy Osice koło Hałuszowej. Podjechałem tam busem firmy Szewczyk Travel, który wiózł turystów na spływ Dunajcem i do zamku „Dunajec” (koszt podwózki 15 zł). Ta trasa jest łatwiejsza od tej prowadzącej z Krościenka, ale dłuższa. Liczy sobie bowiem prawie siedem kilometrów, podczas gdy ta druga tylko 4,5 km. Zresztą obie spotykają się na Przełęczy Szopka (Chwała Bogu), a stąd zaczyna się już konkretna wspinaczka. Według informacji widocznych na szlaku dojście z Osic na Trzy Korony trwa dwie godziny. Mnie udało się dojść do kasy w godzinę i 25 minut (bilet normalny – 10 zł, ulgowy – 5 zł). Niestety, później przez 30 minut (a to podobno i tak krótko) czekałem w kolejce na metalowych schodach, żeby móc wejść na niewielki podest widokowy. Tak więc w sumie wraz ze zrobieniem zdjęć zajęło mi to równo dwie godziny. Pogoda była dzisiaj idealna, a tym samym doskonała widoczność, np. na Babią Górę.
Do Szczawnicy wracałem przez Krościenko. Łącznie przeszedłem 18, 44 km. Razem z czekaniem w kolejce zajęło mi to 4 godziny i 15 minut. Dodam, że nigdzie się nie zatrzymywałem na czas dłuższy, niż ten potrzebny na zrobienie zdjęcia czy wytrzepanie kamyka z sandała.
Środa, 31.07.24
Mija półmetek pobytu w „Dzwonkówce”. Z tej okazji obsługa sanatorium wymieniła nam ręczniki. Ja zaś postanowiłem zaliczyć najwyższy szczyt Pienin, czyli Wysoką (1 050 metrów n.p.m.). Marsz zacząłem od wąwozu Homole, gdzie podwieźli mnie nasi sąsiedzi od stolika w stołówce: Helena i Marek Witasik. Przeszedłem z nimi na „ty”. Dzięki temu moja dzisiejsza trasa była krótsza o 7 kilometrów. Wędrówka przez wąwóz i dalej zielonym szlakiem do szczytu Wysokiej zajęła mi godzinę. Pierwsze trzy z czterech kilometrów były bardzo łatwe do przejścia. Końcówka była nieco bardziej wymagająca, ale do pokonania dla każdego z jaką taką kondycją. O widokach nie piszę, bo doskonale ilustrują je zdjęcia i filmy. W drogę powrotną wybrałem się niebieskim szlakiem, prowadzącym przez grzbiet Pienin w stronę Szafranówki. Po drodze zaszedłem na Wysoki Wierch (898 metrów n.p.m.). Widać z niego zarówno Beskid Sądecki z Radziejową, Czeremchą i Wielką Przechybą, jak i słowackie Tatry z Łomnicą i Hawraniem. Do samej Szafaranówki nie szedłem, bo byłem tam przecież kilka dni temu, Skręciłem zatem ze szlaku przed Palenicą i zszedłem do centrum Szczawnicy piaszczystą drogą, którą zimą służy narciarzom jako trasa zjazdowa. Cała wycieczka zajęła mi niespełna cztery godziny, a pokonany dystans to prawie 16 kilometrów. Pogoda nadal idealna, choć prognozy na jutro nie są już takie różowe.
Czwartek, 01.08.24
Po czterech latach dzisiaj ponownie odwiedziliśmy Gorący Potok w Szaflarach. Poprzednio byliśmy w zimowy wieczór, więc niewiele widzieliśmy. Tym razem mogliśmy zobaczyć, jak bardzo duża jest ta inwestycja. Kompleks liczy 21 niecek basenowych wypełnionych termalnymi wodami siarkowymi o temperaturze od 34 do 40 stopni C. Większość basenów jest zadaszona, więc ewentualne opady nie są przeszkodą do korzystania z nich. Dzisiaj zresztą też z początku siąpił drobny deszcz, ale już po godzinie pojawiło się słońce.
Organizatorem naszego wyjazdu było biuro turystyczne Szewczyk Travel. Koszt wycieczki wyniósł 110 zł, z czego 69 zł to opłata za wstęp do term na dwie i pół godziny.
Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie nagła awaria busa, która przytrafiła się nam w chwili, gdy mieliśmy już odjeżdżać z Szaflar. Kierowca czekał kwadrans na spóźnialskich, więc wyłączył silnik. Potem przez długi czas nie mógł go uruchomić, gdyż brakowało zasilania. Na szczęście po półgodzinnym grzebaniu wśród różnych przewodów udało mu się odpalić pojazd. W samą porę, bo niektórzy uczestnicy wycieczki byli już na granicy histerii. Do Szczawnicy, która jest położona 42 km od Szaflar przyjechaliśmy z niespełna godzinnym opóźnieniem. Mogło być gorzej...
Piątek, 02.08.24.
Dzisiaj dość leniwy dzień. Żadnego chodzenia po górach czy dłuższych wycieczek. Do południa cztery zabiegi, a potem trochę spacerów po Szczawnicy. Odnalazłem wreszcie ujęcie wody mineralnej „Wanda”. Można tu bezpłatnie napełniać nią butelki. Ujęcie wody znajduje się w Parku Dolnym, powyżej kaplicy Matki Boskiej Częstochowskiej. Również w Parku Dolnym natrafiłem na odbywającą się właśnie prezentację smażonego karpia. Z przyjemnością spróbowałem tej smacznej ryby. Degustacja odbywała się w ramach akcji „Pan Karp na Szlaku”, którą sfinansowano z Funduszu Promocji Ryb. Do rozdania było 2 500 porcji. Poza tym odbywała się promocja książki dla dzieci „Pan Karp” oraz liczne konkursy i zabawy, zarówno dla dzieci jak i dla dorosłych.
Przy ogrodzeniu jednej z prywatnych posesji zauważyłem miniaturę Statuy Wolności. Ciekawe, dlaczego ktoś ją tam umieścił? Wielu górali wyjeżdżało do USA za przysłowiowym chlebem. Może to więc wyraz wdzięczności lub sentymentalnego wspomnienia? Nieco dalej natknąłem się na stary cmentarz (tzw. Cmentarz Szalayowski) z XIX wieku. Czynny był on w latach 1832-1895. Do dzisiaj zachowało się niewiele nagrobków z tamtych czasów, ale teren jest zadbany i ogrodzony.
Przy okazji zaglądania do różnych sklepów uzupełniłem moją kolekcję miniaturek alkoholi (liczy już 379 buteleczek). Skusiłem się też na „pieruńsko mocną” śliwowicę o mocy 70 „voltów”. Przyda się na zimowe wieczory…
Sobota, 03.08.24
Przez większą część dnia padało. Dopiero około szesnastej nieco się przejaśniło, więc można było wyjść na krótki spacer. Na krótki ze względu na zbliżającą się kolację oraz zapowiedziany koncert Jerzego Juliusza Stadnickiego. Zdążyłem jednak sfotografować dwa pomniki: Henryka Sienkiewicza i Józefa Szalaya. Tego pierwszego każdy zna, choć nie każdy wie, że nasz pierwszy literacki noblista wielokrotnie przebywał w Szczawnicy. Jeśli chodzi o tego drugiego, to był on właścicielem Szczawnicy i twórcą uzdrowiska. W swoim testamencie przekazał je Akademii Umiejętności w Krakowie, a ta z kolei sprzedała je hrabiemu Adamowi Stadnickiemu. I tu nasuwa się pytanie, czy wspomniany Jerzy Juliusz Stadnicki, który uraczył nas dzisiaj wiązanką pieśni i ballad swojego autorstwa oraz zaprezentował utwory Bułata Okudżawy i Jonasza Kofty, jest spokrewniony z przedwojennym właścicielem kurortu w Szczawnicy? Owszem, bo jego babka była stryjeczną siostrą Adama Stadnickiego. On sam wywodzi się jednak z innej linii Stadnickich, też hrabiów, ale niespokrewnionych z tymi ze Szczawnicy. Wydał do tej pory 8 książek, w tym 7 tomików poetyckich oraz 3 płyty. Te ostatnie można było nabyć na dzisiejszym koncercie w „Dzwonkówce” w cenie 25 i 35 zł.
Nie był zachwycony faktem, że nagrywałem fragmenty jego piosenek, ale dał to do zrozumienia dopiero wtedy, gdy wychodziłem…
Niedziela, 04.08.24
Kolejna wycieczka z biurem Szewczyk Travel. Tym razem do Ludźmierza i Zakopanego. Przejeżdżaliśmy między innymi przez Łopuszną (miejsce dzieciństwa i pochówku księdza Józefa Tischnera), Czarny Dunajec i Chochołów, gdzie z okien autokaru mogliśmy podziwiać piękne drewniane domy, żywy skansen budownictwa lodowego. Na dłużej zatrzymaliśmy się w Ludźmierzu, gdzie znajduje się sanktuarium Matki Boskiej Gaździny Podhala. Obejrzeliśmy tu ogród różany, ołtarz polowy, kościół i pomnik Jana Pawła II. Karol Wojtyła jeszcze jako biskup zasłynął z tego, że w 1963 roku podczas koronacji Matki Bożej Ludźmierskiej złapał wypadające z jej ręki berło. Potem już jako papież w 1997 roku odmówił tu modlitwę różańcową.
Do Zakopanego wjechaliśmy od strony Kościeliska. Sanktuarium na Krzeptówkach obejrzeliśmy tylko z zewnątrz, gdyż następny przystanek przypadał dopiero przy najstarszym w Zakopanem kościele na Pęksowym Brzysku. Powstał on w 1847 roku, a jego pierwszym proboszczem był ksiądz Józef Stolarczyk. Nieopodal tego małego drewnianego kościółka znajduje się stary cmentarz. Miejsce wiecznego spoczynku znaleźli tutaj m.in.: Kornel Makuszyński. Tytus Chałubiński, Władysław Orkan, Helena Marusarzówna i wiele innych znanych i zasłużonych postaci. Uwagę zwracają pięknie wykonane nagrobki, będące swoistymi dziełami sztuki. Obecnie za wstęp na tę nekropolię płaci się 3 złote. Pozyskane w ten sposób środki przeznaczone są na renowację cmentarza.
W Zakopanem byłem dzisiaj po raz trzeci, ale na Gubałówkę wybrałem się po raz pierwszy. Ze zdziwieniem stwierdziłem, że jest ona bardziej zatłoczona niż Krupówki. Przewijają się tu olbrzymie tłumy turystów, a pomiędzy nimi przemieszczają się bryczki, konie, samochody, rowery. Po obu stronach długiej promenady stoją liczne kramy, sklepiki i lokale gastronomiczne. Uwagę zwraca duża ilość turystów z krajów arabskich, zwłaszcza ze ZEA. Najważniejsze są jednak widoki, bo właśnie z Gubałówki bardzo dobrze widać panoramę Tatr. Zdają się być w zasięgu ręki…
Wycieczka kosztowała 80 zł od osoby (z rabatem 20 procent za czwarty zakup), zaś kolejka na Gubałówkę 32 zł (bilet ulgowy senioralny). Do sanatorium wróciliśmy przed osiemnastą, a więc zdążyliśmy jeszcze na kolację. Za obiad dostaliśmy suchy prowiant.
Piątek, 09.08.24
Od rana padało, ale po południu wypogodziło się. Wykorzystałem więc okazję do nadrobienia szpitalnego lenistwa, wybierając się na Dzwonkówkę w Beskidzie Sądeckim. Byłem tam co prawda przed czterema laty, ale wtedy była zima. Z Placu Dietla poszedłem żółtym szlakiem przez Bryjarkę i Bereśnik. Trasa jest łatwa do przejścia, ale dzisiaj nie była zbyt przyjemna ze względu na śliskie kamienie i podeszczową breję. Żółty szlak prowadzący do Łącka przecina się pod Dzwonkówką z czerwonym wiodącym do Krościenka. Sam szczyt znajduje się w rozwidleniu tych szlaków. Chyba mało kto na niego wchodzi, bo nie widać tam żadnej wydeptanej ścieżki. Nie ma tam nawet żadnej tabliczki. O tym, że jest to szczyt świadczy tylko betonowy słupek i dwie stery omszałych kamieni. Do Krościenka schodziłem w dół przez sześć kilometrów, a potem szedłem deptakiem aż do Szczawnicy. Łączny dystans to prawie 22 kilometry. A przy okazji trochę statystyki z całego turnusu. Otóż odbyłem dziewięć pieszych wędrówek, pokonując 139,57 km. Zajęło mi to 34 godziny. Chyba nie najgorzej, jak na dziadka 😊
