 |
Etna
|
Na
Okęciu elektroniczny pomiar temperatury i sprawdzanie biletów przed wejściem do terminalu. Trzeba też było zachować półtora metra odstępu. Cóż z
tego, skoro w autobusie dowożącym do
samolotu nikt nie przejmował się zachowaniem dystansu społecznego. Również na pokładzie
airbusa linii Wizz Air niemal wszystkie miejsca były zajęte, a podczas lotu
pasażerowie zdejmowali maseczki w trakcie korzystania z kateringu.
Sycylia
jest wyspą o powierzchni ponad dwanaście
razy mniejszej niż
Polska. Jednocześnie długość jej linii brzegowej (1039 km) jest prawie dwa razy większa od
polskiej. Również najwyższy
szczyt Sycylii, czyli słynny wulkan
Etna, mierzący 3323 m n.p.m. przewyższa nasze Rysy o
ponad osiemset metrów. Większa jest też
gęstość zaludnienia na tej autonomicznej wyspie (u nas - 123, a
na Sycylii - 195 osób na kilometr kwadratowy). Dodać należy, że
jest największą wyspą na Morzu
Śródziemnym, a zarazem największą należącą do Włoch i siódmą w Europie.
O
tym, że jest to ojczyzna Cosa Nostry wie każde dziecko, ale Sycylijczycy
niespecjalnie się tym chlubią i niechętnie poruszają ten temat. Wolą chwalić
się swoimi winami. A mają czym, bo Sycylia jest największym regionem winiarskim
we Włoszech. O walorach smakowych tutejszych win miałem zresztą okazję przekonać
się podczas degustacji dwunastu rodzajów tego trunku w winnicy rodziny Alagna w
Marsali.
Jednak
największym wabikiem dla turystów jest
niewątpliwie Etna. Widać ją już z lotniska w Katanii. My również rozpoczęliśmy
zwiedzanie wyspy od tego wiecznie dymiącego i pomrukującego wulkanu. Wcześniej
jednak zakwaterowaliśmy się w hotelu Biancaneve w miasteczku Nicolosi, które
jest położone na zboczu Etny na wysokości 757 metrów n.p.m. Jesteśmy jednymi z
nielicznych turystów odwiedzających w tym roku Sycylię. Zwykle o tej porze było
tu pełno Rosjan oraz wszędobylskich Japończyków. Teraz jednak koronawirus
zatrzymał ich w domu.
Na
kolację zamiast zupy otrzymujemy gruby makaron zmieszany z sosem pomidorowym
(tak już będzie do końca pobytu, bo Włosi raczej nie uznają tradycyjnych zup)
oraz cienki plaster wieprzowiny z
grilla ze szpinakiem. Śniadanie jest bardzo skromne: plaster szynki
konserwowej, plasterek sera, bułeczka i niewielki croissant. Niby jest bufet,
ale w związku z zagrożeniem Covid-19 wszystkie potrawy nakłada na talerze obsługa.
A propos hoteli, to w Biancaneve spędziliśmy trzy noce (dwie na początku i
jedną na końcu podróży), dwie w Willi Orchidea niedaleko Comiso oraz dwie w
Althea Palace usytuowanym na przedmieściach Castelvetrano. Najlepsze wyżywienie było w Althea Palace.
Nazajutrz
wczesnym rankiem wjeżdżamy wąskimi serpentynami na wysokość 1900 metrów. Po
drodze mijamy zalesione zbocza i fragmenty skał wulkanicznych. Miejscami widać
pozostałości po erupcji wulkanu z 2001 roku: zasypany lawą domek czy zniszczone
elementy starej kolejki linowej.
Jeżeli
ktoś ma dużo czasu, nieco chęci i kondycji, to może wspinać się w stronę stożka
Etny na piechotę. My nie mieliśmy tego pierwszego, więc zdecydowaliśmy się na wjazd
kolejką oraz specjalnym busem na wysokość około trzech tysięcy metrów. Taka
przyjemność kosztuje 66 euro w obie strony.
Na tej wysokości nie ma już żadnej roślinności. Gdziekolwiek sięgnąć wzrokiem,
rozpościera się iście księżycowy krajobraz. Z głównego stożka dochodzą gniewne
pomruki, snuje się dym, opadają drobiny popiołu, a w nozdrza wdziera się
charakterystyczny zapach. Wraz z lokalnym przewodnikiem odbywamy nieśpieszny
spacer do krateru Filozofów. Pod nogami chrzęszczą kawałki lawy, porywy wiatru
zrywają czapki z głów, a słowa przewodnika ulatują gdzieś w przestrzeń.
 |
Etna
|
Największy
i najwyższy wulkan w Europie od dawna
przyciągał powszechną uwagę. Na długo przed pojawieniem się masowego ruchu
turystycznego przybywali tu tacy twórcy jak Julian Ursyn Niemcewicz, Adam
Mickiewicz czy Jarosław Iwaszkiewicz. Niemcewicz wspinał się na Etnę z
przewodnikiem przez cały dzień. Jego bagaże niosły wynajęte muły. Po noclegu
pod kraterem ujrzał w promieniach wschodzącego słońca przepiękną panoramę
Sycylii i częściowo Kalabrii. Pobyt na szczycie wulkanu upamiętnił w "Wierszach
na wierzchołku góry Etny pisanych w 1784", pisząc m.in.:
Z śnieżnych Sarmacyi kraiów mieszkaniec daleki,
przyszedłem widzieć mieysca spustoszeń i trwogi,
I straszną paszczę Etny równoczesna z wieki,
Na którei mieszkał niegdyś ród Cyklopów srogi.
Tam z płomienistych brzegów, z ponad bram piekielnych,
Widziałem pod popiołem miasta wprzód kwitnące (…).
Iwaszkiewicz pisał sporo o Etnie,
choć podziwiał ją głównie z hotelowego okna. Swoje wrażenia przelewał zarówno
prozą, jak i w formie poetyckiej. Pozwolę sobie zacytować tu niewielki fragment
wiersza „Etna”:
Ogromny biały trójkąt jasne gniecie
brzegi,
Jak nieruchomy obłok, skamieniała
chmura,
To Etna. Z niebieskiego morza
srebrna góra
Wznosi ku sinym niebom swoje wieczne
śniegi (…).
Adam Mickiewicz Etny prawie nie
widział, gdyż podczas jego pobytu na Sycylii zasnuwały ją chmury popiołów.
Pisał więc żartobliwie w liście do Franciszka Malewskiego: "Urwałem w górach
gałązkę pieprzu, ażeby potem powiedzieć w Litwie, że mię los zapędził tam,
gdzie pieprz rośnie." Niemniej jednak niektórzy dopatrują się jego fascynacji
Etną w tym oto fragmencie „Dziadów”:
Nasz naród jak lawa,
Z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa;
Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi,
Plwajmy na tę skorupę i zstąpmy do głębi (…).
Spod Etny jedziemy do Taorminy. Z
tego skalnego urokliwego miasteczka rozciąga się widok na Morze Jońskie z
jednej strony i na Etnę z drugiej. Wulkan szczególnie dobrze widać z ruin antycznego
teatru greckiego. Sam teatr, pochodzący z trzeciego wieku p.n.e., nadal wykorzystywany jest do organizacji różnych koncertów.
Dlatego część widowni pokryta jest współczesnymi siedzeniami. Nad miastem
wznoszą się ruiny twierdzy. Szukając cienia i odrobiny chłodu siadam na
schodach kościoła św. Katarzyny i gapię się na przechodzących mieszkańców i
nielicznych turystów. Rzadko który z nich zagląda do wnętrza świątyni. A oto co
pisał o Taorminie Adam Asnyk:
Na urwisku prostopadłem,
Na uciętych skał marmurze,
Ponad modrych mórz zwierciadłem
Taormina błyszczy w górze.
Jak jaskółczych gniazd gromada,
Przyczepiona do urwiska,
Tarasami w przepaść spada,
Białe domki w błękit ciska (…).
 |
Taormina
|
Z kolei Paweł Muratow, rosyjski
pisarz i podróżnik, w swoim dwutomowym dziele „Obrazy Włoch” słusznie zauważył:
„Etna jest dla Taorminy wszystkim, zajmuje połowę tutejszego nieba. Wyraziście
zarysowane krawędzie jej krateru i dym unoszący się z jej wnętrza sprawiają, że
krajobraz tutejszy ma charakter dziki i groźny”.
Wczesne śniadanie
i o godzinie siódmej wyjazd do Syrakuz. Jedziemy drogą dwupasmową przez
około półtorej godziny. Po drodze przejeżdżamy przez kilka tuneli.
W
Syrakuzach zachodzimy najpierw do Parku Archeologicznego (Neapolis). Zwiedzamy rajskie
kamieniołomy, w których wyróżnia się Grota Powroźników oraz Ucho Dionizosa.
W tej ostatniej jaskini jest doskonała akustyka. Przechodzimy następnie przez bambusowy
zagajnik i przed nami rozpościera się teatr grecki, którego początki sięgają V
wieku p.n.e. Teatr składa się z
dziewięciu sektorów wykutych w litej skale. Również tutaj, podobnie jak w
Taorminie, odbywają się różne koncerty i spektakle.
Na
wyspę Ortigia przechodzimy przez jeden z
dwóch mostów. Zatrzymujemy się na chwilę przed pomnikiem Archimedesa. Filozof i
matematyk trzyma w prawej ręce wklęsłe lusterko. Jego zadaniem było skupianie
promieni słonecznych na żaglach wrogich statków i w efekcie ich podpalenie. Na
środku placu Archimedesa stoi Fontanna
Artemidy lub Diany – jak kto woli. Idziemy dalej, w stronę katedry.
Przed wejściem do jej wnętrza zakładamy maseczki i przechodzimy pomiar
temperatury. Na Placu Katedralnym znajduje się też pałac Senatu i pałac Palazzo Beneventano del
Bosco. W jego drugiej części stoi kościół św. Łucji, w którym przechowywany
jest obraz Caravaggia „Pogrzeb Łucji”. Niestety, nie wolno tu robić żadnych
zdjęć. Ale jak ktoś potrafi dyskretnie pstryknąć bez flesza, to przecież nic
się nie stanie. Dla przykładu w katedrze w Valetcie też znajdują się płótna Caravaggia i nikt nie
robi trudności w ich uwiecznianiu. Obok kościoła znajduje się figurka Matki
Boskiej w dość nietypowej pozycji, bo prostopadle do ściany. Nazywana jest
Madonną chodzącą po ścianie. Przed kościelną bramą siedzi grajek z akordeonem
oraz towarzyszący mu piesek.
 |
Syrakuzy - grota Ucho Dionizosa
|
Z
Placu Katedralnego zachodzę do Źródła Aretuzy, potem na małą plażę i spacerkiem
podążam w stronę twierdzy Castello Maniace. Dalej trafiam na drugą niewielką plażę
usłaną drobnymi kamykami, podobnie jak przylegające do niej dno morskie. Przechodzę
wśród budynków z jasnego piaskowca, odwiedzam rynek warzywno-rybny i podczas
ponownej wizyty na Placu Katedralnym degustuję różne rodzaje czekolady, a
następnie nabywam cannoli za 2,5 euro, żeby do reszty się zasłodzić.
Wspomniany
wcześniej Paweł Muratow pisał o Syrakuzach m.in.: „Prócz muzeum i źródła
Aretuzy w dzisiejszych Syrakuzach jest niejedno, co mogłoby skupić na sobie
uwagę podróżnego. Morze z trzech stron otacza to małe, spokojne miasto o wąskich
ulicach i niewielkich, czystych placach. Z nadbrzeżnych bulwarów rozciągają się
wspaniałe widoki. Ale stały tu pobyt – zimą, gdy wciąż wieją wiatry, latem, pod
zawsze bezchmurnym gorącym niebem, byłby uciążliwy (…)”.
Wczesnym
popołudniem jedziemy do Noto. Miasteczko
to zbudowane jest w stylu późnego baroku. Niegdyś znajdowało się 12 kilometrów
na północ od obecnej lokalizacji. Zostało jednak całkowicie zniszczone podczas
trzęsienia ziemi w 1693 roku i odbudowane w nowym miejscu. W zasadzie jest tu tylko jedna główna ulica (Corso
Vittorio Emanuele) i kilka bocznych uliczek. Od strony parkingu przechodzimy
przez aleję wysadzaną gęstym szpalerem fikusów i przekraczamy bramę królewską
(Porta Reale). Tradycyjnie odwiedzamy miejscową katedrę, która jest podobna do
wielu innych tego rodzaju obiektów. Ta jednak wyróżnia się tym, że na skutek błędów
konstrukcyjnych popełnionych podczas jej renowacji, w 1996 roku zawalił się
dach. Na szczęście nikogo wtedy nie było w środku.
 |
Katedra w Noto
|
W
małym sklepiku degustujemy różne rodzaje orzeszków, czekolad,
win i likierów. Idąc dalej
natrafiamy na Pałac Nicolaci di Viladorata. Szczególne wrażenie robi fasada z
bogato rzeźbionymi balkonami wspieranymi przez mitologiczne stworzenia, takie
jak syreny, gryfy i lwy.
W
drodze do hotelu wysiadła klimatyzacja w busie. Przy tutejszych temperaturach
nie jest to przyjemne. Na szczęście na drugi dzień czekał już na nas nowy pojazd.
Po drodze widać sporo pól z kamiennymi
murkami, winnice, gaje oliwne, a także
stadka krów. Od czasu do czasu pojawiają się skupiska
paneli słonecznych. Na nocleg zajeżdżamy do Wilii Orchidea niedaleko Comiso.
Kolacja
na świeżym powietrzu, nad basenem przy dziewięcioosobowych stolikach. Po
raz pierwszy jest woda (San Benedetto). Na pierwsze danie jak zwykle makaron faszerowany z możliwością dokładki.
Na drugie plasterek pieczeni i
fasolka na ciepło i jabłko jako deser.
 |
Taormina
|
 |
| Taormina |
 |
| Taormina |
 |
| Syrakuzy |
 |
Syrakuzy
|
 |
Syrakuzy
|
 |
| Syrakuzy |
 |
Syrakuzy
|
 |
Katedra w Syrakuzach
|
 |
| Obraz Caravaggio: Pogrzeb Łucji |
 |
| Syrakuzy |
 |
| Syrakuzy |
 |
| Noto |
 |
Noto
|
 |
Noto
|
 |
Etna
|
 |
Etna
|
 |
Taormina
|
 |
| Taormina |
 |
Syrakuzy
|
 |
Syrakuzy
|
 |
Syrakuzy -źródło Aretuzy
|
 |
Noto
|
