Poetka z Wilczej Góry

Józefa Ślusarczyk-Latos

Od dawna wiedziałem, że Józefa Ślusarczyk-Latos jest poetką. Od wielu lat nie miałem jednak z nią żadnego kontaktu. Dlaczego o tym wspominam? Ano dlatego, że Józia chodziła do tej samej szkoły podstawowej co ja, tylko dwie klasy wyżej. Mieszkała w tej samej pod kieleckiej wsi (Pępice) i na tym samym przysiółku (Wilcza Góra). A teraz najciekawsze: jej mama była rodzoną siostrą mojej babki Katarzyny Drogosz. A zatem jako kuzynka mojej mamy jest moją dalszą ciocią.

Z dzieciństwa zapamiętałem ją jako wysoką i wysportowaną dziewczynę. Czynnie uprawiała wtedy lekkoatletykę. Ja i inne  dzieciaki wołaliśmy czasem na nią "Ej, sportowiec!". W tamtych czasach mało kto z naszej rodzinnej wioski wybijał się ponad przeciętność. Józefa była wyjątkiem od reguły. Bodajże w 1973 roku wyjechała do Krakowa, ja zaś na dobre opuściłem Pępice rok później. Można zatem założyć, że nie mieliśmy ze sobą kontaktu aż przez 44 lata. Aż do wczoraj, kiedy to przypadkowo natknąłem się na znanym portalu społecznościowym na jej nazwisko. Oczywiście od razu przypomniałem się jej. O dziwo, skojarzyła mnie, choć od tamtych czasów upłynęło mnóstwo wody w Ciemnicy i w Bobrzy (rzeki naszego dzieciństwa), a poza tym wówczas nosiłem inne nazwisko. Napisała: Proszę, proszę! - znalezieni po latach... I gdzie Ty się chłopaku zapodziałeś?! Odzywaj się czasem. Życzę Radosnych i Spokojnych Świąt B. Narodzenia Tobie i Rodzinie (komentarz był publiczny, więc nie popełniam chyba  niezręczności, cytując go in extenso).

O twórczym dorobku Józefy, a jest on naprawdę olbrzymi, nie będę pisał. Zainteresowani mogą bowiem i powinni sami się z nim zapoznać.

Minister Suski tylko po polsku

Kariera Marka Suskiego utwierdza mnie w przekonaniu, że mozolne zdobywanie wykształcenia mija się z celem. Ten poseł PiS, do niedawna wiceszef komisji śledczej wyjaśniającej kulisy afery Amber Gold, a obecnie szef gabinetu politycznego premiera Mateusza Morawieckiego, zakończył bowiem swoją edukację na pomaturalnym studium technik teatralnych. Tak się składa, że jest on moim rówieśnikiem i że ja także ograniczyłem się do ukończenia pomaturalnego studium zawodowego, tyle że o kierunku ekonomicznym. Nie o mnie tu jednak chodzi...

Marek Suski wiele razy dał się poznać szerszej publiczności. Nie zawsze od najlepszej strony, ale - jak widać - nawet największe lapsusy w niczym mu nie przeszkodziły. Choćby ten słynny z pytaniem o nazwisko carycy Katarzyny. Ostatnio zaś przeczytałem wspomnienie Romana Giertycha o pewnej konferencji zorganizowanej przez Stolicę Apostolską. Znajdowali się na niej politycy z wielu krajów. Wśród nich był także Marek Suski.  Był, to mało powiedziane! Dostąpił także zaszczytu, że podszedł do niego i nawiązał rozmowę główny sekretarz tej konferencji. Znowu - nawiązał, to za dużo powiedziane! Ów sekretarz próbował bowiem zagajać po angielsku, francusku i niemiecku. Nasz dzielny poseł za każdym razem odpowiadał jednak tylko jednym słowem - Yes. Na pytanie małżonki Giertycha, po co przyjechał na tę konferencję, skoro nie włada żadnym językiem obcym, odpowiedział, że jest posłem z Polski i będzie mówił po polsku.

Jeżeli faktycznie tak było, to minister Suski powinien interweniować u papieża, żeby jego współpracownicy nauczyli się wreszcie mówić po polsku.

Premierzy mojego życia

J. Kaczyński w Gdańsku

Po paru miesiącach mówienia o restrukturyzacji rządu zaczęło się wreszcie coś dziać. I to od razu z wysokiego pułapu, bo pierwsza zmiana dotyczy premiera. Wiemy już, że na tym stanowisku Beatę Szydło zastąpi Mateusz Morawiecki, dotychczasowy wicepremier i minister finansów. Można z dużą dozą pewności założyć, że Morawiecki wkrótce gruntownie przemebluje skład rady ministrów. Nie ulega jednak wątpliwości, że nad całością nadal będzie czuwał i dyrygował wszystkim Jarosław Kaczyński.

Przy okazji ostatniej zmiany na stanowisku premiera uświadomiłem sobie, że Mateusz Morawiecki jest dwudziestym czwartym szefem rządu w ciągu mojego życia. Latom mojego dzieciństwa i młodości towarzyszyły portrety Cyrankiewicza i Jaroszewicza, notabene najdłużej rządzących premierów  w całej historii Polski po 1918 roku. Palmę pierwszeństwa dzierży tu oczywiście Józef Cyrankiewicz, który spędził na tym stanowisku łącznie (szefem rządu był pięciokrotnie)  20 lat.  Jego następca Piotr Jaroszewicz rządził przez jedną dekadę, podczas której wraz z faktycznym przywódcą Edwardem Gierkiem z mniejszym lub większym powodzeniem realizowali hasło: "Żeby Polska rosła w siłę, a ludziom żyło się dostatniej". Lata osiemdziesiąte to epoka krótkotrwałych premierów, których nazwiska - może poza Jaruzelskim, Rakowskim i Kiszczakiem - mało komu co mówią. Ja sam jak przez mgłę pamiętam Messnera i Pińkowskiego, o Babiuchu nie wspominając..

W III RP mamy już szesnastego premiera (faktycznie było ich 17., ale W. Pawlak dwukrotnie). Różnie można ich oceniać. Zależy to nie tylko od ich faktycznych osiągnięć, ale też od preferencji politycznych oceniających. Dla mnie osobiście najbardziej wyraziści byli w kolejności: Mazowiecki, Cimoszewicz, Oleksy, Miller, Marcinkiewicz i Szydło. Nie znaczy to jednak, że zawsze pochwalałem ich politykę. Nie miałem natomiast i nie mam sentymentu do Suchockiej, Pawlaka, Bieleckiego czy Kaczyńskiego, nie mówiąc już o Kopacz. A co z najdłużej rządzącym po 1989 roku? - może ktoś zapytać. Otóż co do Tuska moje uczucia są bardzo ambiwalentne. 

Donald Tusk - jeszcze nie był premierem...

Murzyn zrobił swoje...

Zupełnie przypadkowo natknąłem się na informację o zamknięciu serwisu Wiadomości24.pl: Serwis dziennikarstwa obywatelskiego Wiadomości24.pl, uruchomiony w 2006 roku, kończy działalność. Jego właściciel, Polska Press Grupa, uzasadnia, że witryna notowała coraz niższą popularność, bo internauci wolą zamieszczać wiadomości na portalach społecznościowych.

Ponadto na stronie serwisu ukazał się 22 września taki oto komunikat: Internet i świat zmieniły się w ciągu tych 11 lat, gdy otwieraliśmy Wiadomości24. Dziennikarstwo obywatelskie nie jest dziś tym samym, więc nadszedł czas na zmiany. Dlatego chcemy Wam podziękować za Wasze zaangażowanie w budowanie serwisu i poinformować, że zdecydowaliśmy o zakończeniu działania w tym miejscu. Za trzy miesiące zaprosimy Was pod nowy adres i do współpracy w nowej formule, która – jesteśmy o tym przekonani – znacznie lepiej odpowie na potrzebę dzielenia się informacjami, jak i dotarcia z nimi do zainteresowanych odbiorców.

Rozumiem motywy podjęcia takiej decyzji, ale wydaje mi się, że w dobrym tonie byłoby wysłanie chociażby zdawkowych maili do wszystkich współpracowników. Przecież to nic nie kosztuje, a może spowodować zupełnie inny odbiór. W obecnym stanie rzeczy można odnieść wrażenie, że redakcja postąpiła według starego porzekadła "Murzyn zrobił swoje, Murzyn może odejść". Osobiście współpracowałem z serwisem przez osiem lat, zamieszczając w tym czasie 134 artykuły i 21 galerii zdjęć. Wiele z nich było wyróżnionych. Nie o mnie tu jednak chodzi. W przeciągu 11 lat istnienia serwisu swoje materiały zamieściło tu ponad siedem tysięcy osób.

Oliwskie iluminacje

Dla tych, którzy nie będą mieli okazji odwiedzić w najbliższym czasie parku w Gdańsku Oliwie, proponuję obejrzenie paru migawek z dzisiejszego "odpalenia" świątecznych iluminacji. Miejscowych i okolicznych znajomych oraz czytelników tego bloga zachęcam natomiast do spaceru po parkowych alejkach.

Szopka z piasku

Pałac Opatów

Park w Oliwie

Pełnia księżyca

Potrzebna szybka pomoc!!!

Raczej rzadko zdarza mi się apelować z tego miejsca o jakąkolwiek pomoc. Tym razem jestem jednak przekonany, że warto. Liczy się czas! Gabrysia musi dostać lek o wartości pół miliona złotych do 8 grudnia! Pomóżmy, jeśli możemy, a jeśli nie - to chociaż udostępniajmy ten apel. Więcej szczegółów można znaleźć w ostatnim numerze "Angory"