II Rowerowy Rajd Niepodległości

Więcej zdjęć tutaj

Bazylika św. Brygidy w Gdańsku

Na starcie II Rajdu Niepodległości, przed kościołem św. Brygidy w Gdańsku, stawiło się około stu rowerzystów. Wśród nich obecni byli zarówno członkowie trójmiejskich grup rowerowych, jak i cykliści nigdzie nie zrzeszeni, w tym budzące szczególny podziw małe dzieci. Organizatorzy: Grupa Rowerowa Trójmiasto (Krzysztof Kochanowicz i Tomasz Kmieć) i Parafia Matki Bożej Fatimskiej (ks. Tomasz Koszałka) zadbali o policyjną eskortę oraz o asystę ambulansu medycznego i pojazdu technicznego.

Pomnik Poległych Stoczniowców

Rajd rozpoczął się po mszy w bazylice, w której udział wzięła większość z uczestników. Tutaj dodać jednak trzeba, że nikt nikogo nie zmuszał do uczestnictwa w nabożeństwie. Zastrzeżenie to niezbędne jest z powodu licznych wpisów na forach internetowych, gdzie niektórzy złośliwcy martwią się fałszywie o to, że Kościół pragnie zdominować i tę sferę życia. Otóż rzecz ma się tak, że jazda rowerem jest bezwyznaniowa. Nie ma tu też aspektów politycznych. Swoje poglądy, a każdy jakieś ma, na czas rowerowych wypadów powinno zostawiać się w domu. Jeżeli zaś komuś przeszkadza modlitwa przed jakimś miejscem pamięci, to zawsze może przecież odsunąć się o parę kroków, żeby jego „wrażliwy” słuch nie był poddawany tak „ekstremalnym” doświadczeniom.

Pierwszy postój  na pl. Solidarności przed pomnikiem Poległych Stoczniowców w Gdańsku. Krótka modlitwa, zapalenie znicza i ruszamy w stronę Sopotu. Ze względu na obecność małych dzieci jedziemy bardzo wolno, zajmując jeden pas jezdni. Do granic Gdańska towarzyszy nam policyjny patrol.

Pl. Solidarności

W Sopocie zatrzymujemy się na krótko w Parku Inki przy pomniku Żołnierzy Armii Krajowej. Ich także upamiętniamy zapaleniem znicza i symboliczną modlitwą.

Ks. Tomasz Koszałka z najmłodszymi uczestnikami

Pomnik Żołnierzy AK w Sopocie

Pomnik Ofiar Grudnia 1970 w Gdyni

Pomnik Ofiar Grudnia 1970 w Gdyni

Pomnik Ofiar II Wojny Światowej w Rumi

Ks. Tomasz Koszałka i Roman Łuczak

Z lewej dyrektor MDK w Rumi Ludwik Bach

Kolejne miejsca pamięci znajdują się już w Gdyni. Tutaj pomagają nam w poruszaniu się po ulicach miejscowi policjanci oraz pracownicy nadzoru ruchu. Złożenie zniczy przed Pomnikami Ofiar Grudnia 1970 (przed urzędem miejskim i przy. Al. Solidarności) kończy oficjalną część II Rowerowego Rajdu Niepodległości.

Rajd się jednak nie kończy, wprost przeciwnie – dopiero się rozkręca. Nie ma już dzieci więc można trochę mocniej nacisnąć na pedały. Wkrótce dojeżdżamy do Rumi, gdzie wita nas  Roman Łuczak, szef miejscowej grupy rowerowej o oryginalnej nazwie Sama Rama. Przed pomnikiem Ofiar II Wojny Światowej wraz z nim składamy hołd poległym, a w chwilę później jedziemy na tradycyjny w Samej Ramie poczęstunek. W Miejskim Domu Kultury wita nas jego dyrektor, Ludwik Bach. Zachęca do częstowania się kawą, herbatą, kanapkami i ciasteczkami. Ponadto obdarowuje wszystkich kawałkami bursztynu.

- Bursztyn oznacza szczęście – mówi-  więc nigdy go nie sprzedaję, tylko się nim dzielę.

Posileni i wypoczęci ruszamy w stronę Piaśnicy. Teraz jest nas już tylko 28. Większość to członkowie Samej Ramy ( z GER zostałem tylko ja). Trasa jest dość trudna, gdyż na wielu odcinkach prowadzi przez dziurawe i błotniste drogi. Najbardziej daje się jednak we znaki podjazd pod miejscowość Kąpino. Nie wszystkim się to udaje w tym samym czasie (jedna osoba przesiada się z roweru na siedzenie w wozie technicznym).

Po piętnastej docieramy do kaplicy w miejscu kaźni kilkunastu tysięcy ludzi, w tym wielu przedstawicieli inteligencji kaszubskiej. Tutaj, po nieco dłuższej niż zazwyczaj modlitwie, żegnamy się. Część osób jedzie do kolejki w Wejherowie, a część zabiera się w drogę do Gdańska samochodem technicznym.

Kaplica w Piaśnicy

Do domu docieram o 17.30. Na liczniku mam 90 km. Czuję przyjemne zmęczenie i satysfakcję z dobrze spędzonego dnia.

XVI Wielki Przejazd Rowerowy plus okręty wojenne

XVI Wielki Przejazd Rowerowy zgromadził około pięciu tysięcy cyklistów. Głównymi ulicami trójmiejskiej metropolii wyruszyły jednocześnie dwa duże peletony. Jedna grupa jechała z Wejherowa,  Redy, Rumi i  Gdyni, zaś druga wystartowała z ulicy Rajskiej, sprzed gdańskiego Madisona. Ta ostatnia miała do pokonania krótszy, bo zaledwie szesnastokilometrowy odcinek. Obie grupy spotkały się i wyminęły na sopockiej al. Niepodległości, aby po kilkunastu minutach dotrzeć do Łazienek Północnych, gdzie odbyło się zakończenie przejazdu.

Organizatorzy przygotowali listę postulatów dla władz miasta. Niestety, na scenie nie pojawił się ani prezydent Jacek Karnowski, ani przewodniczący rady miejskiej Sopotu Wojciech Fułek. Nie wydelegowali oni też żadnego oficjalnego przedstawiciela. Niezbyt dobrze  to świadczy o włodarzach miasta. Wydają się oni bowiem nie doceniać coraz szybciej rozwijającego się ruchu rowerowego. Brak zainteresowania problemami tysięcy pełnoprawnych uczestników ruchu drogowego, jakimi są przecież rowerzyści, na pewno zostanie zapamiętany.

W ramach finału przejazdu odbył się konkurs na najciekawsze przebranie lub przyozdobienie roweru. Startowali między innymi: pirat, rycerz, Pipi Lansztrung, szlachcic, bezrobotny, tzw. budyń oraz stonoga. Nagrodę w postaci roweru otrzymał autor tej ostatniej przebieranki.

Również w Sopocie, tyle że kilka godzin wcześniej odbyło się powitanie Tomasza Bagrowskiego. Wrócił on właśnie z objazdu większej części Europy, podczas którego pokonał aż osiem tysięcy kilometrów. Wyprawa trwała od pierwszego maja. Bohater tego wyczynu wziął  też udział w przejeździe rowerowym, choć tutaj skromnie trzymał się jakby nieco na uboczu. Tak na marginesie, to organizatorzy tej imprezy powinni byli poświęcić mu choć parę słów.  Takie dokonania nie sa przecież czymś codziennym…

Po  zakończeniu przejazdu sześcioosobowa grupa z Gdańskiej Ekipy Rowerowej zrobiła sobie dodatkową wycieczkę do Gdyni. Oglądaliśmy tu liczne okręty wojenne, które z wielu krajów europejskich przybyły na mające się jutro rozpocząć manewry. Póki co niektóre z nich można było zwiedzać.