 |
| Ulotka SKCH im. Ks. Piotra Skargi |
Debata na temat
legalizacji związków partnerskich wyszła już daleko poza sejmowe korytarze i
rządowe gabinety. Szczególnie mocno uaktywnili się przeciwnicy projektów ustawy ułatwiającej codzienne życie
osobom żyjącym dotąd w nieformalnych związkach. W kolportowanych do mieszkań
ulotkach namawiają oni do wysyłania na adres premiera protestów w tej sprawie.
Dzisiaj właśnie
wyciągnąłem ze swojej skrzynki na listy gotowy wzór takiego protestu. Wystarczy
nakleić znaczek i wysłać kartkę do Donalda Tuska. Z góry zaznaczam, że nie
zamierzam tego robić. Po pierwsze, nie uważam, że projekty wspomnianych ustaw „są
dyskryminujące dla polskich rodzin i małżeństw” – jak twierdzą organizatorzy
tej akcji protestacyjnej. Po drugie, nie widzę powodów, żeby komukolwiek, w tym
homoseksualistom, odmawiać prawnego usankcjonowania związku. Nie można przecież
udawać, że jeżeli jakieś zjawisko nie jest sformalizowane, to nie istnieje. Jeżeli
miałbym już przeciwko czemuś protestować, to jedynie przeciwko nadmiernemu nagłaśnianiu
tej sprawy. Premier i rząd mogą dzięki temu „uciec” od problemów gospodarczych.
A przecież dla ogółu społeczeństwa o
wiele bardziej istotne niż związki takich czy innych mniejszości są kwestie
związane z brakiem pracy, słabą opieką medyczną i tp.
Ulotki, o których
mowa, wydawane i kolportowane są przez Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej
im. Ks. Piotra Skargi. Stowarzyszenie to znane jest z wysyłania do osób
prywatnych propozycji zakupu różnych publikacji religijnych, medalików i tp.
Kuria Krakowska wypowiedziała się na jego temat następująco: Stowarzyszenie Kultury
Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi” jest organizacją prywatną, założoną
przez osoby świeckie, nie powiązaną instytucjonalnie z Kościołem i działającą
na własną odpowiedzialność. Stowarzyszenie nie przedstawiło swego statutu do
aprobaty władzy kościelnej, dlatego nie może być traktowane jako uznane przez
Kościół stowarzyszenie wiernych.
Cytowana wypowiedź pochodzi z 2008 roku. Jak widać, stowarzyszenie wcale się
tym nie przejmuje i nadal podpiera się autorytetem Kościoła.
Kan. 216 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r Wszyscy wierni, którzy uczestniczą w misji Kościoła, mają prawo, by przez własne inicjatywy, każdy zgodnie ze swoim stanem i pozycją, popierali lub podtrzymywali apostolską działalność. Żadna jednak inicjatywa nie może sobie przypisywać miana katolickiej, jeśli nie otrzyma zgody kompetentnej władzy kościelnej.
OdpowiedzUsuńKan. 298 § 1. W Kościele istnieją stowarzyszenia różniące się od instytutów życia konsekrowanego i stowarzyszeń życia apostolskiego, w których wierni, czy to duchowni czy świeccy, albo duchowni i świeccy razem, dążą wspólnym wysiłkiem do ożywiania doskonalszego życia, do rozwoju publicznego kultu lub popierania chrześcijańskiej doktryny, albo do podejmowania dzieł apostolatu, mianowicie poczynań związanych z ewangelizacją, wykonywania dzieł pobożności lub miłości lub zmierzających do ożywienia duchem chrześcijańskim porządku doczesnego.
§ 2. Wierni powinni należeć przede wszystkim do tych stowarzyszeń, które przez kompetentną władzę kościelną zostały albo erygowane, albo są przez nią zalecane lub popierane.
Kan. 299 § 1. Na podstawie zawartej między sobą prywatnej umowy, wierni mogą zakładać stowarzyszenia dla osiągnięcia celów, o których w kan. 298, § 1, z zachowaniem przepisu kan. 301, § 1.
§ 2. Tego rodzaju stowarzyszenia, chociażby były przez władzę kościelną zalecone lub były przez nią popierane, nazywają się stowarzyszeniami prywatnymi.
§ 3. Nie uznaje się w Kościele żadnego prywatnego stowarzyszenia wiernych, chyba że jego statuty są potwierdzone przez kompetentną władzę.
Kan. 300 - Żadne stowarzyszenie nie może przybrać nazwy "katolickie", chyba za zgodą kompetentnej władzy kościelnej, zgodnie z kan. 312.
Kan. 301 § 1. Jedynie kompetentna władza kościelna może erygować stowarzyszenia wiernych, które zamierzają przekazywać doktrynę chrześcijańską w imieniu Kościoła albo też rozwijać kult publiczny, bądź też przedsiębrać inne cele, których realizacja ze swej natury zastrzeżona jest władzy kościelnej.
§ 2. Kompetentna władza kościelna, jeśli to uzna za stosowne, może erygować stowarzyszenia wiernych dla osiągnięcia bezpośrednio lub pośrednio także innych celów duchowych, czemu nie zaradza się dostatecznie przez poczynania osób prywatnych.
§ 3. Stowarzyszenia wiernych, erygowane przez kompetentną władzę kaścielną, nazywają się stowarzyszeniami publicznymi.
Kan. 304 § 1. Wszystkie stowarzyszenia wiernych, zarówno publiczne, jak i prywatne, niezależnie od tego, jaki noszą tytuł lub nazwę, powinny mieć własne statuty, które określają cel stowarzyszenia, czyli przedmiot społeczny, siedzibę, zarząd i warunki wymagane do uczestnictwa w nich i którymi też określone są sposoby działania, uwzględniające jednak potrzeby lub korzyści czasu i miejsca.
§ 2. Powinny one obrać sobie tytuł czyli nazwę, dostosowaną do zwyczajów czasu i miejsca, a szczególnie związaną z celem, do którego zmierzają.
Kan. 305 § 1. Wszystkie stowarzyszenia wiernych podlegają nadzorowi kompetentnej władzy kościelnej, która ma troszczyć się o to, by zachowały one nienaruszoną wiarę i obyczaje, jak również nadzorować, by nie wkradły się nadużycia do dyscypliny kościelnej. Ma ona prawo i obowiązek wizytowania ich zgodnie z przepisami prawa oraz statutów, podlegają również kierownictwu tejże władzy, zgodnie z przepisami kanonów, które następują.
OdpowiedzUsuń§ 2. Nadzorowi Stolicy Apostolskiej podlegają wszystkie stowarzyszenia; nadzorowi ordynariusza miejsca podlegają stowarzyszenia diecezjalne a także inne stowarzyszenia, działające w diecezji.
Kan. 310 - Stowarzyszenie prywatne, nie ukonstytuowane jako osoba prawna, jako takie nie może być przedmiotem obowiązków i praw. Jednakże wierni w nim zrzeszeni mogą wspólnie zaciągać zobowiązania oraz jako współwłaściciele i współposiadacze nabywać i posiadać uprawnienia i dobra. Wspomniane prawa i obowiązki mogą wykonywać przez zleceniobiorcę czyli pełnomocnika.
Kan. 312 § 1. Władzą kompetentną do erygowania stowarzyszeń publicznych jest: 1) dla stowarzyszeń powszechnych oraz międzynarodowych - Stolica Swięta; 2) dla stowarzyszeń krajowych, które mianowicie na mocy mej erekcji są przeznaczone do wykonywania działalności w całym kraju - Konferencja Episkopatu na swoim terytorium; 3) dla stowarzyszeń diecezjalnych, z wyjatkiem jednak stowarzyszeń, których prawo erygowania zostało innym zarezerwowane na podstawie apostolskiego przywileju - biskup diecezjalny, każdy na swoim terenie, ale nie administrator diecezjalny.
§ 2. Do dokonania ważnej erekcji stowarzyszenia lub jego sekcji w diecezji, chociażby się to działo mocą przywileju apostolskiego, wymagane jest pisemne zezwolenie biskupa diecezjalnego; jednakże zezwolenie udzielone przez biskupa diecezjalnego na erekcję domu instytutu zakonnego zawiera w sobie także zezwolenie na erekcję w tymże domu lub w złączonym z nim kościele stowarzyszenia, które jest właściwe temu instytutowi.