Trochę statystyki covidowej

 

Rząd zapowiedział zniesienie od 1 lutego części ograniczeń związanych z pandemią. Otwarte zostaną galerie handlowe i muzea oraz zniesione godziny dla seniorów. Nadal jednak zamknięte będą hotele i restauracje. Tymczasem statystycznie rzecz biorąc, sytuacja pandemiczna na dzisiaj wygląda następująco:

Ogólna liczba zakażonych - 1 513 385, z czego w ostatnim dniu – 4 706.

Zmarło dotychczas – 37 180, z czego wczoraj 98.

Wyzdrowiało od początku pandemii - 1 270 467, z czego wczoraj 5 893.

Wykonane testy – 8 639 461, z czego wczoraj  32 276.

Zaszczepiono do tej pory  - 1 156 931, z czego wczoraj 15 850.

Co o tym myślę? Tak zwani ozdrowieńcy to często osoby długo jeszcze borykające się z różnymi powikłaniami po Covid – 19. Szczepienia przebiegają zbyt wolno, a liczba testów jest niewystarczająca. Nie rozumiem sensu zamknięcia hoteli i restauracji przy jednoczesnym otwarciu kościołów i sklepów.  Bezsensowne również wydaje mi się noszenie maseczek w otwartej przestrzeni, zwłaszcza w miejscach, gdzie w zasięgu wzroku nie widać ani jednego człowieka. Poza tym ostatnio nie słychać jakoś o powrocie do kolorowych stref. A przecież w   ubiegłym roku nasz rząd dzielił kraj na strefy czerwone, żółte i zielone – w zależności od liczby zakażeń. Nie sądzę, żeby aktualnie wszystkie województwa znajdowały się w strefie czerwonej.

Ufaj i sprawdzaj

 

Niepomny zasady „Ufaj i sprawdzaj”, pojechałem dzisiaj do przychodni przy Otomińskiej po odbiór wyniku badania histopatologicznego wyciętych w grudniu polipów. Miały być gotowe w ciągu trzech tygodni, a te upłynęły wczoraj. Niestety, nie były. Pracownica recepcji tłumaczyła coś mętnie, że był okres świąteczny i lekarze byli na urlopach. A  w ogóle to powinienem był zadzwonić i zapytać. Fakt, powinienem. Wszak nie każdy traktuje słowność i terminowość jako priorytet.

Tak więc wróciłem z kwitkiem, odbywając prawie trzygodzinną wycieczkę za obwodnicę trójmiejską.  Ponieważ jednak z natury jestem optymistą, to we wszystkim co mnie spotyka staram się szukać dobrych stron. W tym wypadku dopatrzyłem się dwóch pozytywnych aspektów. Po pierwsze – zobaczyłem kilkunastocentymetrową warstwę białego śniegu, co jest o tyle ciekawe, że na niższych tarasach Gdańska w tym samym czasie widać było tylko mokre chodniki. Po drugie zaś – jeżeli wyniki hispatu  miałyby być złe, to chyba lepiej nie dowiadywać się o nich zbyt wcześnie. Chociaż w tym ostatnim przypadku mogę nie mieć racji, bo lekarze  twierdzą, że im wcześniej, tym lepiej…

Ziemkiewicz i "Cham niezbuntowany"

 

Nie przepadam za publicystyką Rafała Ziemkiewicza, ale kuzyn żony podesłał mi jego ostatnią książkę,  więc wypadało przeczytać. Mowa o pozycji „Cham niezbuntowany”.  Zacznę od pochwał. Ziemkiewicz jest autorem oczytanym, znającym dobrze historię i mającym tzw. lekkie pióro.  Posiada też niewątpliwy talent narracyjny.

Niestety, jego poglądy – delikatnie rzecz ujmując – nie są mi bliskie. Mimo to starałem się czytać „Chama Niezbuntowanego” bez uprzedzeń. Ba, w wielu aspektach przyznaję rację Ziemkiewiczowi, np. w kwestii faworyzowania przez Polskę Ukrainy kosztem Białorusi czy też odnośnie jego opinii o obozie Piłsudskiego.

Nie podoba mi się jednak naciąganie faktów do ilustrowania założonych z góry tez. Weźmy na przykład twierdzenie Ziemkiewicza, że w naszej historii nie odnotowano nigdy spektakularnych przypadków prześladowania homoseksualistów. Owszem, odnotowano, choćby w przypadku akcji „Hiacynt” w latach 1985-1987, nie mówiąc o mniejszych incydentach.

W rozdziale o antysemityzmie Ziemkiewicz twierdzi, iż niektórzy historycy mają łamane kręgosłupy, podając za przykład dwie książki, które w odstępie pięciu lat napisał Tymothy Snyder. W pierwszej („Skrwawione ziemie”) miał on przedstawiać cierpienia wszystkich narodów Europy Środkowej wskutek bolszewizmu i hitleryzmu, a w drugiej („Czarna ziemia”) skupił się tylko na Holocauście. Zdaniem Ziemkiewicza jest to dowód na działanie lobby  żydowskiego, któremu uległ Snyder i inni historycy z obawy o dalszą karierę. Tymczasem są to dwie różne książki, a nie sequel, jak chciałby pan Rafał.

Podobnie rzecz ma się w sprawie Jedwabnego. Ziemkiewicz nie zostawia suchej nitki na Janie Tomaszu Grossie, ale sam też nie przedstawia – poza ogólnikami – żadnych konkretnych dowodów na faktyczny przebieg zbrodni z lipca 1941.

W świetle powyższego drobiazgami są już takie przeinaczenia jak Niemczyków, zamiast Niemczyckich, gdy mowa o polskich miliarderach, czy też odmłodzenie o dwa lata piętnastoletniej (gdy rozpoczęła strajk klimatyczny), nie wymienionej z nazwiska Grety Thunberg.