Ireneusz Gębski

Świat na dłoni z błędami

Świat na dłoni

Przypadkiem wpadł mi w ręce listopadowy numer miesięcznika „Świat na dłoni”. Na pierwszy rzut oka czasopismo to sprawia przyjemne wrażenie. Zdjęcia są ostre i wyraźne, artykuły i notki informacyjne dobrze wyeksponowane. Słowem, fajny magazyn z ciekawostkami. Sama redakcja reklamuje go w nagłówku jako Czasopismo, które otworzy przed tobą świat. Schody zaczynają się dopiero wtedy, gdy zaczyna się uważnie czytać poszczególne materiały…

Jedna z informacji dotyczy zatopienia brytyjskiego transatlantyku „Lusitania”. Według redakcji atak niemieckiej łodzi podwodnej miał miejsce w 1925 roku. Sęk w tym, że to tragiczne w skutkach wydarzenie miało miejsce 10 lat wcześniej.

Jeszcze ciekawiej, jeżeli chodzi o daty, przedstawiono pierwszą wyprawę Krzysztofa Kolumba. W jednym fragmencie artykułu podano rok 1542, a w drugim nawet 1942 (faktycznie wypłynął w 1492 roku). Tak zwane czeskie błędy mogą się zdarzyć, ale żeby aż w takim natężeniu?

W dość barwnie zilustrowanej opowieści o pchle znalazł się taki opis: Na głowie znajdują się krótkie czułki i aparat gębowy kująco-ssący. Kuć to można żelazo, szanowni redaktorzy i droga korekto! Pchła może was najwyżej boleśnie ukłuć w - powiedzmy - przysłowiową d… .

Opowiadając o Krystynie Skarbek, polskiej agentce w służbie brytyjskiej, wspomniano, iż była ona pierwowzorem dziewczyny Bonda (Casino Royale). Pomijając literówkę (dzieczyny zamiast dziewczyny), dość znacznie przestawiono lata, w których żył Ian Fleming, twórca przygód Bonda. Podano bowiem przedział 1918-1991, gdy w rzeczywistości pisarz ten żył w latach 1908-1964.

W artykule o rekordach prędkości napisano, że 1235 km/h jako pierwszy pilot samolotu osiągnął Chuck Yeager. Wszystko byłoby cacy, gdyby nie „drobna” różnica. Yeager przekroczył barierę dźwięku, a nie prędkość światła, o czym chce nas przekonać „Świat na dłoni”.

Na koniec o jadowitych stworach i geografii. O gadzie nazywającym się heloderma arizońska napisano, że żyje na południu Stanów Zjednoczonych i w Meksyku. Jednakże załączona mapka jednoznacznie wskazuje na Brazylię, która póki co leży w Ameryce Południowej.

Myślę, że te obrazki mówią same za siebie. Nie będę się więc silił na zbędne komentarze…

Tchórz czy realista?

Donald Tusk

Donald Tusk podjął decyzję o niekandydowaniu w wyborach prezydenckich. Myślę, że uczynił tak z kilku powodów, ale przede wszystkim z wygodnictwa. Po pierwsze – jako były dwukrotny premier i szef Rady Europejskiej ma zapewnioną bardzo wysoką emeryturę (mówi się o kwocie 30 tysięcy złotych). Po drugie – po zakończeniu kadencji w Radzie Europejskiej ma duże szanse na objęcie funkcji przewodniczącego Europejskiej Partii Ludowej. Funkcja ta jest również lukratywna, a jej uzyskanie nie wymaga aż tak wielkiego zaangażowania, jakie niezbędne jest przy krajowej kampanii wyborczej.

Drugi powód rezygnacji z walki o prezydenturę przedstawił sam Tusk, mówiąc o swoim obciążeniu niepopularnymi decyzjami podejmowanymi w trakcie sprawowania rządów. Tyle tylko, że o tym obciążeniu wiadomo było nie od dziś. Jest to więc raczej tylko pretekst do uzasadnienia obawy przed stanięciem w wyborcze szranki z Andrzejem Dudą. Jest bowiem możliwe, że spotkałby się z nim w drugiej turze wyborów. Ewentualna przegrana oznaczałaby kres jego dość błyskotliwej kariery politycznej. Tak więc obok wygodnictwa w grę wchodzi także – moim zdaniem – asekuranctwo. Nie ulega wątpliwości, że Tusk jest wytrawnym graczem politycznym i potrafi kalkulować.

Niektórzy komentatorzy twierdzą, że Donald Tusk okazał się tchórzem. Ja bym tak ostro nie oceniał jego decyzji. Teraz zresztą o wiele bardziej istotne jest, kto zamiast niego będzie reprezentował opozycję w przyszłorocznych wyborach. Podejrzewam, że do pierwszej tury swoich kandydatów wystawią wszystkie liczące się partie. Póki co potwierdzony jest start Władysława Kosiniaka-Kamysza. Myślę, że to bardzo dobra kandydatura.

Nikoś, towarzysze, artyści, politycy...

"Nikoś" Nikodem Skotarczak

Mówi się, że po śmierci wszyscy są równi i że do grobu niczego nie zabierzemy. Fakt, niczego nie zabierzemy, ale swoim życiem zapracujemy na mniejszą lub większą pamięć. Patrząc na mogiły widać wyraźnie, że ci którzy w jakiś sposób wyróżniali się za życia, również po śmierci są jakby ważniejsi od innych, a przynajmniej takie wyobrażenie o nich mają ich bliscy. Świadczą o tym nie tylko okazalsze nagrobki, ale też większa ilość zniczy i kwiatów na nich stojących. Przy nich też zatrzymuje się zazwyczaj więcej odwiedzających. Zmarłym nie robi to pewnie większej różnicy, ale dla rodzin i znajomych jest to jakaś oznaka prestiżu. Niektóre groby przetrwają kilkadziesiąt lat, inne kilkaset, ale bywa też tak, że pamięć o niektórych zmarłych trwa nawet przez tysiąclecia, choć nie ma już śladów po ich grobach. To oczywiście banał, ale faktem jest, że tyle po nas pozostanie, ile przetrwa pamięć o nas.

A propos pamięci. Zwykło się zakładać, że przynależy ona ludziom zasłużonym. Na ogół też tak jest. Pozostaje tylko kwestia zasług. Mogą być one różnorodne: dla rodziny, dla ojczyzny i dla świata. Bywa wszakże i tak, że zmarli byli za życia zasłużeni dla wartości niekoniecznie akceptowanych przez ogół społeczeństwa. Mimo to ich groby i tak są często odwiedzane, np. słynnego gangstera Nikosia na gdańskim Srebrzysku czy różnych towarzyszy z dawnej PZPR. Ja również, jak co roku, odwiedziłem miejsca spoczynku znanych w swoim czasie nie tylko w Gdańsku postaci życia politycznego, kulturalnego i ... kryminalnego. Ale nie tylko. Często zatrzymywałem się też przed grobami, przy których nie było widać żadnego śladu pamięci. Myślałem wtedy o tym, czy leżą tam ludzie, którzy zmarli bezpotomnie lub też rodzina zdążyła już o nich zapomnieć, czy też po prostu niczym nie wyróżniali się za życia. W jednym przypadku byłem świadkiem, gdy pewna kobieta po uprzątnięciu grobu bliskiej osoby wzięła się za sprzątanie sąsiedniej zapuszczonej i opuszczonej mogiły.

Tu nasunęła mi się taka refleksja. Nie trzeba koniecznie zapalać ogromnych zniczy i stawiać wielkich wazonów z kwiatami, żeby okazać swoją pamięć czy przywiązanie do zmarłego. Wystarczy uporządkować nieco mogiłę, zagrabić liście i igliwie. W zależności od potrzeb lub przekonań - chwilę postać czy pomodlić się nad grobem. Tylko tyle...